ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ...

Γιάννης Θεσσαλονικιός

 

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μιλά συνεχόμενα, σχεδόν ακατάλυπτα, για θέματα που άλλοτε δεν με ενδιαφέρουν, άλλοτε δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να σχηματίσω άποψη και άλλοτε είναι τόσο στοιχειώδη που εκπλήσσομαι από το χρόνο που καταναλώνω σε μη απαραίτητες αναλύσεις. Δεν θυμάμαι όμως καμία από όλες αυτές τις άσκοπες συζητήσεις, τους αντικρουόμενους μονόλογους, που να πήγαν χαμένες. Έχω γεμίσει έτσι ώρες που διαφορετικά θα φάνταζαν ατελείωτες, έχω ανακαλύψει χαρίσματα στους συνομιλητές μου που πριν δεν είχα καν φανταστεί ότι διαθέτουν. Φυσικά ποτέ καμιά από αυτές τις συζητήσεις δεν κατέληξε σε κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα, παραδεκτό από όλους ή έστω από την πλειοψηφία των συμμετέχοντων. Οι ατελείωτες ώρες όμως, τέλειωσαν γρήγορα.

Προσπάθησα κάποτε να θυμηθώ το περιεχόμενο όλων αυτών τον σκέψεων που ειπώθηκαν αργά κάποιες νύχτες, όμως γρήγορα κατάλαβα ότι η μνήμη μου δεν είχε συγκρατήσει παρά ελάχιστα αποσπάσματα. Ο εύκολος παραλληρισμός θα σύγκρινε αυτές τις συζητήσεις με όνειρα, που όσο σημαντικά και αν φαίνονται όταν το μυαλό σου τα βιώνει, τόσο ασήμαντα φαίνονται το πρωί, που πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν θυμάσαι τίποτα. Είναι όμως απλά όνειρα τα όσα έχω κερδίσει ή δεν χάθηκαν άδικα τόσες ώρες. Όσες φορές προσπάθησα να βρω αυτή την απάντηση, είτε μόνος είτε με φίλους, άλλη μια από αυτές τις πολύωρες συζητήσεις ξεκίνησε. Και ακόμα δεν έχει τελειώσει. 

Κάποιος από αυτούς τους λιγοστούς φίλους, που τυχαία έμαθε για τη μανία μου να γράφω λίγα λόγια κάθε τόσο στο χαρτί, μου είπε με στόμφο «μην χάνεις το χρόνο σου να μιλάς μαζί μου, καλύτερα γράφε, δώσε μου να διαβάζω τα κείμενα σου, και μετά έλα να τα συζητήσουμε». Δεν ακολούθησα τη συμβουλή του, τη θεώρησα επικίνδυνη. Σε πόσες ακόμα άσκοπες συζητήσεις θα μας οδηγούσε άραγε; Πόσο χρόνο ακόμα θα ξοδεύαμε, απέναντι ο ένας από τον άλλο, με κεριά να τρεμοσβήνουν κάθε φορά που υψώναμε τις φωνές μας, στις εκάστοτε διαφωνίες; Σιγά σιγά, έχασα κάθε ενδιαφέρον για αυτές τις κουβέντες, και αργότερα έχασα και αυτόν το φίλο.

Ίσως να ακούγονται βαρύγδουπα όλα αυτά, και χωρίς νόημα, τουλάχιστον όχι κάποιο άξιο συζήτησης. Όμως παρότι δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από όσα έχω πει ή έχω ακούσει, από όσα έχω μοιραστεί, ξέρω ότι αυτή η παλιά συνήθεια είναι που σημάδεψε περισσότερο την εφηβεία μου και ότι αυτό είναι το στίγμα που έχω αφήσει σε όσους με γνώρισαν τα τρυφερά εκείνα χρόνια. Τα γράφω όλα αυτά, αποκλειστικά κινούμενος από αισθήματα νοσταλγίας, για τα κομμάτια μου που έχω αφήσει πίσω. Ίσως να γέρασα πρόωρα. 

Με αυτή την πρόταση φαίνεται να συμφωνεί ο καπνός του τσιγάρου μου, που αντέδρασε παιχνιδιάρικα μόλις την έγραψα. Δεν είναι κάποιο παραψυχικό φαινόμενο, κάποιο φάντασμα του παρελθόντος που μπλέχτηκε μαζί του, απλά ο αναστεναγμός μου καθώς σημείωνα την τελεία, του έδωσε πρόσκαιρα ζωή. Ξημέρωσε, και όπως πάντα, οι συζητήσεις αυτές κρύβονται από το φως του ήλιου.

Καληνύχτα.

www.elogos.gr