Μαίρη Αλεξοπούλου 

«Εδώ και 25 χρόνια ψάχνει τη δίδυμη ψυχή της. Βοηθάνε στην αναζήτηση οι φίλοι, τα 
ταξίδια, τα βιβλία και η γραφή. Ίσως μπορείτε να 
βοηθήσετε κι εσείς.» 

 

 

Ωρες μακριά σου

Κείτονται νεκρές στα άπειρα

Τα μάτια ακουμπισμένα στο λευκό

Του σεντονιού

Μυρίζει ακόμα το σαπούνι

Ο ιδρώτας σου στο μαξιλάρι

Στην ίδια θέση στιγμές αιώνες

Ατελείωτα τα πάντα μακριά σου

Κι εγώ το μόνο που επιζητώ

Να βάλω μια τελεία

Στο πουθενά.

Η αγάπη μου για σένα

Ισως αποκτήσει κάποτε

Ενα δικό της χώρο.

Χώρο που δεν θα σε πνίγω

Με την αγάπη μου.

 

 

 

 

 

 

ΚΑΙ ΝΑ ΄ΜΑΙ ΤΩΡΑ

που κατεβαίνω τους δρόμους πετώντας

ρήματα στα πρόσωπα

γέρικων βάλτων

ερωτεύομαι,

              τρώω,

                        πίνω,

                               μυρίζω,

                                          πιάνω,

                          ακούω,

                βλέπω,

          ζω,

ναι

βουτάω χυμαρώδης με τα μεγάλα στήθη

στην άκρη των ονείρων

πέρα απ΄το φυλλαράκι ενός σκουληκιού

στο χάος της αλήθειας να τη βρω

με το δισάκι μου βαρύ από τα ίδια εκείνα ρήματα

χαρακτηριστικά μου

Ω, ναι!

διασχίζω το σύμπαν των ψαριών

ξαπλώνω την αγάπη σε δυο βράχια

χαράσομαι στα σύννεφα εκείνα

τα πριν πέσει η βροχή

ρωτώ γιατί να μην ζω δυο και τρεις φορές

να διαλέγω το παν από το όλον

και ανεβαίνω τους δρόμους πετώντας

ρήματα στα πρόσωπα

τα αγαπημένα των θνητών

πεθαίνω,

               ευτυχώ,

                          κλαίω,

                                    γελώ,

                                            πονάω,

                          λυτρώνομαι,

                  δίνω,

      παίρνω,

ναι

γινόμαστε όλοι μια κηλίδα φως στο σήμερα

και χανόμαστε περήφανοι που ζήσαμε ωραία στο χθες.

 

 

 

 

 


Πόσο μ’ αρέσουν 
οι ήχοι που πρέπει να κάνω 
ησυχία 
για να τους ακούσω! 






ΩΡΑ ΠΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΓΓΙΞΩ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ 
τώρα που γύρισες και πάλι στην αρχή σου 
ζω για να σε 
θυμάμαι πάλι και πάλι 
καθώς γίνανε τα λόγια σου λόγια μου 
να ξεχάσω τη μορφή μου 
σκαλισμένη μαρμάρινη 
μέσα στη δική σου. 





ΟΣΟ ΠΡΟΦΤΑΙΝΩ 
ετούτο μόνο χάριζέ μου 
δύναμη 
να φτιάχνω σύννεφο 
όπως εγώ το θέλω 
να παρακούσω κάθε νόμο 
δικό Σου ή ανθρώπου 
να χρωματίσω κίτρινο ουρανό 
και ήλιο γιασεμί να πλάσω 
να παντρευτώ χίλιους συζύγους 
στα κόκκινα να ντυθώ τον πόνο μου να δείξω. 

 




Αν ποτέ μ΄ερωτευτείς 
Κοίτα με καλά 
Να ξέρεις τί παίρνεις. 




Λίγη ησυχία, παρακαλώ 
Λίγη ησυχία, σε προσκαλλώ 
Λίγη ησυχία, σου τραγουδώ 
Λίγη ησυχία, να σ΄αγαπώ 
Λίγη ησυχία, μην τρελαθώ 
Λίγη ησυχία, ό,τι ζητώ 
Λίγη ησυχία, σ΄ευχαριστώ. 



 

Μοιάζεις μ΄εκείνες τις 
Στιγμές 
Που χρειάζομαι κάτι 
Οικείο 
Για να επιβιώσω. 



Να γυρίσω ξανά στην 
Αρχή μου 
Να σε βρω να κάθεσαι 
Ησυχο θηρίο προσφορά στο θεό.