Νεφέλη Α. Γ. 

 .......

Όπως η θάλασσα

Όπως η θάλασσα

Όπως εσύ

Πότε τρικυμισμένη

Πότε γαλήνια

Πάντοτε διαφορετική

Θαρρείς στα μάτια μου εσύ

Ποτέ ποτέ

Δεν είναι ίδιες

οι στιγμές σου λες

πάντοτε ταξιδεύεις

σε ωκεανούς

άγνωστες θάλασσες

του νου, της ψυχής σου

ακρογιαλιές

γυρεύοντας

μοναχά αλήθειες

στεριές να ξαποστάσεις

και πάντοτε σκοπούς

να βάνεις στην ψυχή σου

και προχωρείς

και συνεχίζεις

το ταξίδι

κάποτε θα τους βρεις

θα φθάσεις

στο νησί σου

μπορεί και ήδη

να τους έχεις βρει

σε θάλασσες

πελάγη μακρινά

μα τόσο κοντινά

σε σε

κάποτε, κάποιες

βραδυές με φεγγάρι

ή κάποια πρωινά

του Απρίλη,

του Οκτώβρη

ή του Μάη

θαρρείς

θαρρώ

και προχωρεί

ο καιρός

μα πίσω δε γυρνάει

ένα ταξίδι είναι αυτό

με αρχή μα δίχως τελειωμό

σου σύμπαντος τους χάρτες

Κατερίνη 01-04-2002

Τώρα

Τώρα ,τώρα που έμαθες

να δίνεις να ξεδίνεις

να πίνεις

ανύπαντρη να μείνεις

Τώρα, τώρα την ώρα

 που στενάζει ο ήλιος

και καημοί σε πλημμυρίζουν

φόβοι και ενοχές

τώρα σε πνίγουν

Τώρα καρδιά μου

μονάχη παρά ποτέ πια μόνη

δε σου μεινε πια τίποτα

να χάσεις να κερδίσεις

τώρα που ράγισαν

τα αδιάβατα τα κάστρα

τώρα στου μισεμού την ώρα

που το φεγγάρι στενάζει

υποφέρει κι αυτό

Τώρα ψυχή

δε σου μεινε καρδιά

ο κόσμος αλαλά

και συ γυρνάς τριγυρνάς

αδέκαρη από καρδιά από λεφτά

τώρα σε θέλω

σθεναρή να παραμείνεις

ψύχραιμη για μια φορά

ας μείνεις

και να γίνεις

βασίλισσα δικιά μου

που επάνω σου χτίζω

τους πιο κρυφούς μου πόθους

τα όνειρα μου μόνο

σε σένα τα χτίζω

για μια φορά αληθινά

ας βγουν κι αυτά

Κατερίνη 23-9-2001

Ψάξε στη ζωή

Ψάξε στη ζωή

ότι αξίζει κι ας βλάπτει

Ψάξε όλα τα αληθινά

κι ωραία που αναζητά η ψυχή σου

Πες της της ζωής σου

πως ότι ήταν χθες

ανήκουν πια εκεί

Πες και της καρδιάς σου

που αναζητά  νέες αχτίδες φως

πως μπορεί να ζει,

να αγαπά, να κλαίει

και ψέμματα να λέει

Πες και στους τριγύρω

πως ο κόσμος αλλάζει

τίποτα δε μένει ίδιο

κι αν θέλουν ας σε δεχτούνε

με ότι καινούριο φέρνει

ο κάθε νέος άνεμος που πνέει

και όλα τα παλιά που αξίζουν

και δικά σου πάντα τα κρατάς

Πες πως είσαι εσύ

πες πως τα χρόνια μας αλλάζουν

πες πως δε ζούμε για τους άλλους

κι η ζωή μας μας ανήκει

να πιούμε το πιότο της,

να ζήσουμε το γέλιο,

τον πόνο και τον ήλιο

και να γευτούμε όλες τις χαρές

και πίκρες που θα ρθουν

Τότε

Τότε που μάθαινες

 να γράφεις και είχες

 πλάι σου τη μητέρα,

τη μάνα, τη γλυκιά ,κοντά σου.

Τότε που κοίταζες

τα αστέρια ,και σου λέγε

είναι απόδειξη τρανή Δικιά του,

του Μέγα Πλάστη, του Θεού σου.

Τότε δεν ήξερες

τα χρόνια τι σημάδια θα αφήναν.

και τώρα, ένα απόβραδο του Μάη,

κοιτώντας πάλι το φεγγάρι,

δεν ξέρεις τι θα ακολουθήσει.

Κατερίνη, Μάιος 2001

Όλο αυτό που το λένε ζωή

Αγέρας φέρνει εικόνες

από χρόνια παλιά.

σε σημαδεύουν μνήμες,

όμως είναι λίγο πολύ πια θαμπές.

Πώς να μιλήσεις δίχως το φόβο

που η άνοιξη φέρνει;

ο κόσμος ανακυλάται

και από τα συντρίμμια γεννιέται ζωή.

Ρόδα είναι, δέξου το πάλι,

πίκρες και πάλι χαρές θα σημάνει.

στο χέρι το δικό σου

το ζυγό να σταθμίσεις

για να αντικρίζεις δίχως βάρη

την ανεμοπάλη που λένε ζωή.

Μες στην καρδιά σου

τους αγαπημένους ανθρώπους

και τις στιγμές που άξιζαν

δέξου τες αρμονικά.

Ζήσε πάντα τη νιότη, το γήρας,

το πάθος, το λάθος ,το κάλλος,

όλο αυτό που το λένε ζωή.

Κατερίνη ,2001