Παναγιώτης Καλαχάνης 

 Ο Παναγιώτης Καλαχάνης του Μιχαήλ και της Βασιλικής γεννήθηκε στην Αθήνα
στις 20/1/1980. Διέμενε με την οικογένειά του στις Κρήνες Κορινθίας. Έχοντας αποφοιτήσει από το Γενικό Λύκειο Βέλου, το θεϊκό χέρι της μοίρας του κόβει πρόωρα το νήμα της ζωής στις 16 Ιουλίου 1999 σε τροχαίο ατύχημα. Λάτρευε την ποίηση και ασχολείτο μαζί της από την ηλικία των 15 ετών. Φύση ποιητική με οραματισμούς και ενεργητικότητα. Άφησε ένα μικρό έργο εκπληκτικό όμως για την ηλικία του.

 

 

 ΣΕ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΓΕΜΙΣΕ ΗΛΙΟ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΟΥ

Σε είδα και γέμισε Ήλιο ο Ουρανός Μου
Και η καρδιά μου άνοιξε Φτερά
Λαμποκοπούν τα Μάτια μου τώρα
Ξέρω πως ο Σκοτεινός Χειμώνας πέρασε
Δεν θα σκεπάσει την Καρδιά Μου πάλι παγωνιά
Δεν θαμαι Έρημος στον Κόσμο
Κι αν δεν ήρθες
Θα μείνεις στην Ψυχή μου Πάντα
Το Χρυσό ΄Όνειρο θα είσαι που 'στραψε στο Νου
Τα Γαλάζια Σύννεφα που υψώθηκαν στον Ορίζοντα
Να μου μεθύσουν την Ψυχή
Ένας Άνεμος με άρπαξε στα Φτερά Του
Και με στροβίλισε στα Χρυσά, Αδαμάντινα Όνειρα
Οι όμορφες Ελπίδες ντύσαν την Καρδιά Μου
Ένας άλλος Άνθρωπος είμαι τώρα
Δεν σέρνομαι στους Δρόμους όπως παλιά
Η ποίηση με πήρε στα Φτερά Της
Και στις Χρυσές Κορυφές με περιφέρει

Ρόδος 97
Ξενοδοχείο Sun Beach
Λύκειο Βέλου/Κορίνθου
Δωμάτιο 138

Κάτι που έγραψα για σένα Μαίρη
Καθώς κρατώ με Αγάπη το σκουλαρίκι που μου χάρισες.

 

 

 


 



Ανάμεσά μας τόσα χιλιόμετρα μωρό μου
όμως μπορώ ακόμα να σε αγγίξω μέσ' απ' τη σκέψή μου.
Τίποτα δεν στάθηκε τόσο δυνατό να μας χωρίσει
όσο δυνατή ήταν η Αγάπη που μας έφερε κοντά.
Νιώθουμε τόσο όμορφα όταν αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον
κι αν βρισκόμαστε μακριά.
η Αγάπη που αισθανόμαστε μας φέρνει πιο κοντά απ' οτιδήποτε.
Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ σου μωρό μου
πως θα μπορούσε να αποδοθεί η λέξη Ευτυχία
όταν πια δεν θα μπορούσες να με αγγίξεις,
γιατί απλά εγώ έχω φύγει
Ζωγράφισέ με μωρό μου!
Θυμήσου τα δυνατά φιλιά μου σε όλο σου το κορμί.
Νιώσε τα χέρια μου όπως τότε? όταν σε άγγιζαν παντού.
Φέρε για μια μονάχα στιγμή στην σκέψη σου εμένα
Ζωγράφισέ με μωρό μου, με τα πιο χαρούμενα χρώματα
Σαν μια αιθέρια γοργόνα στάσου σ' ένα σύννεφο επάνω
και άγγιξε με τα μαγικά σου δάχτυλα το απέραντο γαλάζιο
Τ' ουρανού
Και εκεί σχεδίασε το πρόσωπό μου
Όμορφο, άσχημο, γλυκό, πικρό ό,τι κι αν είναι
Κάνε το λοιπόν μωρό μου, και κράτα την εικόνα αυτή για πάντα
Κράτα την και αγάπησέ την , όπως κάνεις και σε μένα,
Αν όμως κάτι τέτοιο σε κουράζει, πέτα την μακριά και θάφ?την
Έτσι απλά για να μην νοσταλγείς και πονάς
Γιατί όταν πονάς , πονώ και εγώ, κι αυτό μας κάνει δυστυχισμένους.

Χειμώνας '97

 

 

 


Είναι από κείνες τις στιγμές που νιώθεις μόνη
Αναρωτιέσαι και ρωτάς τον εαυτό σου, τι δεν έχεις, τι σου λείπει;
Αν αυτό όμως είναι Αγάπη μην γελιέσαι,
Δεν φταίει το κορμί μου ή τα δάχτυλα των χεριών
που εκείνα ήξεραν πώς να σε κάνουν να λαχταράς την Αμαρτία,
Φταίει που κάποτε γίναμε Ένα!...
Μου λείπεις και συ, να ξέρεις
νιώθω και εγώ μια απέραντη Μοναξιά,
Ας βαδίσουμε αγκαλιασμένοι σ' εκείνο το μονοπάτι
Σε μια ευθεία δίχως αρχή μα ούτε και με τέλος
Αφήνοντας να περιλούζει τα κορμιά μας διάχυτα ένα Σκοτάδι
Δίνοντας έτσι περισσότερο μυστήριο
σε κάτι ακόμα πιο άγνωστο και επικίνδυνο
Ξέρω πως νιώθεις δυστυχία στην αγκαλιά σου Άγγελέ μου
Θα' θελες όμως να κάνεις κάτι τώρα για μένα
Θα μπορούσες να καπνίσεις στο νερό χωρίς να σβήσει το τσιγάρο;
Ή σου είναι ευκολότερο να πετάξεις δίχως φτερά στον Ουρανό;
Ξέρω ότι σου ζητώ το απίστευτο
Όμως κι αυτό που ένιωσα όταν με κοίταξες στα μάτια
ήταν κάτι το απίστευτο
Δεν σου ζήτησα ποτέ τίποτα,
Έτσι εύκολα όμως μου χάρισες ό,τι πολυτιμότερο
Την Αγάπη που κανείς ποτέ του δεν κατάλαβε
Που όμως εγώ τελικά γεύτηκα την Δόξα της!

28/12/97