Τάσος Κάρτας 

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ κ ART ά SOS (οδοιπορικό στων ποιητών την πόλη)

Λοιπόν αυτός που γύρευα είμαι:  θαμώνας σε στίχων λυρικά ηλιοστάσια, άθυρμα ηλεκτρονικό στο  www.afterzed.gr/kartasos      σμαράγδι υπονοούμενο ΕΙΛΩΤΑ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΥ,  «αίφνης ονειροδίαιτο» σε υγρά υπόγεια λέξεων ΝΑΝΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ, ριπές μονοσύλλαβης ερημίας στον κήπο με τις αυταπάτες ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ, μισθοφόρος ρέμβη από ένα άλλο ποίημα πορφυρογέννητο μηδέν εις το πηλίκο υψικαμίνου σώματος ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ, χρυσή ανταύγεια ονείρου στα μαλλιά σφαγμένης ερώτησης ΕΚΤΟΡΑ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΥ, χίλιες σταξιές «επέκεινα» πήλινου πάθους στων υακίνθων τη παντάνασσα σιωπή καιγόμενου στίχου ΤΑΚΗ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ,  εύφλεκτο εγώ που ατένιζε μάννα εξ ουρανού ΜΙΛΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ έως ότου ο κόλπος όλος ερευνηθεί και μηδίσει το σγουρό εφηβαίο αείφυλλων γυναικών στα έγκατα κτερίσματα κύκνειας σιωπής ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, παλιάμπελο συνονθύλευμα δυο κατά λέξη δισταγμών διερώτησης για να μην κάθομαι άνεργος ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ- ψυχή μου διάτρητη, κύμβαλο άλλοθι στη ρότα άσφαιρου τοπίου, «παλίντονος αρμονίη» διφορούμενου μεταξένιου συνειρμού στις αμμουδιές ιωβηλαίου λόγου  για την ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΗ ΤΡΕΛΗ ΡΟΔΙΑ  WWW.ποίηση το μοναδικό πράγμα στον κόσμο που έχει αιτία.gr/ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ @ επινοημένες σαρανταποδαρούσες λέξεις σαν έτοιμες από ουρλιαχτό.com /ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

 Και πιο πεζά: το «κ ART ά SOS» είναι σύνθεση ευσεβής από το Κάρτας και Τάσος αλλά στην κυριολεξία της η «ΣΤΥΓΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι φιλόλογος και θα ήθελε να ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά όλες τις λέξεις». Γιατί «αυτές φταίνε, ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν» στο λίγο του κόσμου τελευταίου σώματος ερήμην ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ. Εδώ όμως «ξαστοχούν γλυκά τον εαυτό τους» μικρές «χοηφόρες μεταφορές» «ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΗΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΞΙ» και  κλάσματα άρτου «ΕΠΙΟΥΣΙΑΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑΣ», ροδόσταμα από τις ενότητες ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ και ΑΦΟΡΜΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ της ποιητικής συλλογής ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΣΙΩΠΗΣ ΙΩΒΗΛΑΙΟΥ, Λαιστρυγόνες Κύκλωπες που κουβανώ on line στο P.C μου, έτσι κι αλλιώς, «δίνες επιθυμιών που γλείφουν όνειρα στις ρώγες, περίακτοι συμβολισμοί οδοφράγματος σιωπής που ονειρεύονται την ηχώ της μοναξιάς τους,  λάλον ύδωρ αλεξίσφαιρου λόγου που εξοστρακίζει λίμπιντο και, τελικά,  μια πολιτεία πασχαλίτσες διψώντας την υπέρτατη γενίκευση της δυνατής κραυγής της- δοκιμές νάρκης στην εικονολογία των στίχων».

«Παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας», scrabble νοημάτων μονόλογων, ημερολόγια καταστρώματος, μποτίλια στο πέλαγο  ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ, διασκεδάζουν ηλεκτρονικά τις «ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ»  απορίες: «Αντέχουν οι ποιητικές στιγμές σε χρυσοποίκιλτη κορνίζα;», «Μπορεί να γίνει πλαστική σε όνειρα δεμένα στην άτονη λήγουσα σώματος παντός επιστητού;»  «Η συνουσία μέσα στο ποίημα είναι συστατική περγαμηνή επέκεινα;» «Πόσο πλατύ μπορεί να είναι ένα κενό μυστικού δείπνου μοναξιάς;» «Σε ποιο φαύλο κύκλο ζουν άστεγα δάκρυα με τις παλίμπαιδες επιθυμίες τους;», «Είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, όπως με τόσο πείσμα πιστεύει η Κική Δημουλά;». Και πιο μεστά: «στον πηγαιμό για ΙΝΤΕΡΝΕΤ, τι θα γενούμε χωρίς ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΑΦΗ, χωρίς μια κάποια λύση ΙΘΑΚΗΣ»; «Φωτογραφίστε το χρόνο τσίτσιδο, ταπεινωμένο», μας γνέφει η ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, «ακινητήσετέ το αυτό που δίπλα μας ολοένα με απίθανες χειρονομίες δρα: ΤΟ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ», ευαγγελίζεται ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. Κι αν είναι φτωχικές οι «ελάχιστες γραμματιζούμενες ελπίδες» του ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟΥ, έτσι σοφοί που γίναμε, «μαύροι κι άσπροι πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα», τσαγκρουνίζοντας στα γονίδια ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΧΑΡΤΙΩΝ «αρνητικά του ονείρου», ήδη το καταλάβαμε: εδώ νόστιμον ήμαρ είναι ένας αντικατοπτρισμός της ποίησης. «Τουλάχιστον ν’ αλλάζουμε πότε -πότε το νερό στις φωτογραφίες» των στίχων μας, για την επικονίαση της ηλεκτρονικής επικοινωνίας:  e-mail: taskart@otenet.gr

1. ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΦΑΥΛΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ

από την  έξω τη μεριά γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονής

άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσής της

καθώς από το διερχόμενο ανοιχτό παράθυρο

ξεπροβάλλει προσεχώς σαν το κυρίως θέμα

ειδυλλιακό τοπίο νεκρής φύσης,

που με τους σταλακτίτες επικεφαλής

σεληνιάζεται ανερμάτιστα

στου ποταμού- ποιήματος τον ολοκάθαρο καθρέπτη,

καθώς δύο σύννεφα με κιβωτό χρωμάτων

λικνίζονται στο παραθύρι το χθεσινού λυγμού

δρομολόγια επιθυμιών αεί και νυν μ’ επιστροφή

από το ζουμ όπου δαγκώνει τα όνειρα στις ρώγες:

ναύλος για τη λινή κοιτίδα της κυριολεξίας μας

(κ ART ά SOS, ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.9)

2. ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΣΕΛΩΤΗ ΦΟΡΑΔΑ

επιθυμία ασέλωτη φοράδα

με ύπουλη αφθονία αναρρίχησης

σμίγουν στον ύπνο και το ξύπνο μου

ισόβιες διαθέσεις με νήπια βήματα,

φυλλόδενδρα ευκτικής

με το μεγάλο κίνδυνο ανδρειωμένης μπόρας

εφηβείες δαμασκηνιές μες σε χαλκόδετες ορμές

ποτάμια υφιστάμενα στα κόκαλα της μοναξιάς

στις λέξεις που έντυσαν κατάσαρκα

είλωτες υπερρεαλισμούς

επιθυμία φουσκωμένο ποτάμι

περιούσια συνουσία βαρύτονη στιγμή

τέφρα μιας αστραπής

η στειρότητα εμβόλιμης βροχής απέραντη

στου φακού τα ρυθμικά τα μάγια-

όταν φθόγγοι ασελγείς μη αγγίζοντας

έφραξαν με το χνούδι τους

ένα μικρό ολόδικό μου καταρράκτη

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.12-14)

3. ΤΙ ΜΕ ΦΙΛΕΥΕΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΛΩΣΗΣΕΙ

κάπου ξέχασα το μηχανισμό

για τ’ αληθινά δάκρυα

κουρδιστό μανταρίνι ξεφλουδίσου

ποθώ το χυμώδη σου καρπό

μόνος έμεινα με το μαχαίρι και τη νύχτα

γύρω από μια σκιά κάθαρσης

μέχρι το πετσί της μοναξιάς της κόμοδης,

πέριξ του τμήματος μεταγωγών «ελέου και φόβου»

περαίνων βυθούς άσπονδης σιωπής

εκ των υστέρων

εισβάλλουνε σε φόντο μπλάβο μυθικό

μαραγκιασμένοι γαλάζιοι πόθοι,

ανασκουμπωμένη διαπασών

με την οδύνη και τις ωδίνες της

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.15-17)

4. ΠΟΙΑ ΗΔΟΝΗ ΤΟΥ ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΥ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟΥ ΤΟΠΙΟΥ;

με καραβιές εξώφυλλου τρέχοντος ερωτισμού

εν ριπή οργασμού σε χόρτασα ξανθό κρασί-

σαν το χρυσόμαλλο σπαθί

αμφίστομο δέρας

ο φόβος του άναυλου και φευγαλέου «κλικ»

αίρων μεσίστιες ερωτήσεις

αυτόφωρα ερήμην πάντα

συνωστισμός σιωπής

όποιος μπαίνει στο μίσχο του ποιήματος

υγρός και θρύψαλο

βαθύς και εύοσμος

γυμνός με την αχλή του,

θα φτάσει στο Σμαράγδι του το υπονοούμενο

σημείο απέραντο δυο κατά λέξη δισταγμών

ο τρίποδας στημένος καρτερεί

δεύτε πολύπλαγκτον σπασμό και εξαγνισμένο

του τμήματος μεταγωγών γυμνών στίχων

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ επιούσιας ομοιοκαταληξίας, σελ.21-)

5. ΔΙΑΤΤΟΝΤΕΣ ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΑ ΛΙΛΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΠΑΤΗΣΙΑΣ

διάττοντες στίχοι, αποδημητικός ρυθμός

στα λιλά τσακίδια μιας περπατησιάς

ορυμαγδοί γραμματικής:

εξαποστέλλοντας / μετοχές

λιμώττοντας / άναρθρο σκοπό

λαχταρισμένη / υπόθεση βιαστική και δίμορφη

κι αδιαφορώντας η κοκκινοσκουφίτσα

μαδάει μια μαργαρίτα

όταν ο λύκος είναι εδώ

κομμός στην Αλεξάνδρεια που χάνεται

κι η κλιμακτήριος στύση ασπαίρει και βογκά

μες στη στρεβλή αναίδεια της νυχτιάς,

γλυκοματιάζοντας συνουσία διττή,

χρυσαλιφούρφουρο και βήτα ενικό

«εσύ», «εσύ», «εσύ» ολομόναχη μες τη βροχή

σταυρωμένη σφαδάζεις σε θήκες μ’ όνειρα

(κ ART ά SOS,  ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ στο ροδόσταμο η στύση των ονείρων, σελ.90)

6. ΕΡΧΕΣΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

συνευρίσκομαι με νύχτες

που παρατείνουν φτεροδύναμες ώρες

στο αυτόκλητο πρωί

κυλιόμενες σπονδές νεύοντας «ες πέδον κάρα»

αφορμές βρόντησαν καρδιοχτύπια ουρλιάσματα

θροΐζει ακόρεστη δίψα

ανάμνησης χρωμάτων

κάποτε θα σταθείς και θα κλέψω

τη δίνη του ίσκιου σου

ωστόσο

στην προσωματική περίοδο του ποιήματος

στον ίδιο παρά φύσιν στίχο

κάγχασε μέσα απ’ το ακουστικό κοχύλι του

ένας ουραγός πρίγκιπας

βασιλιάς των χορευτών της λίμπιντο

αναντάμ παπαντάμ

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ στους ορίζοντες μοναξιάς, σελ.52)

7. ΠΥΡ, ΓΥΝΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑ ΤΕΛΕΣΦΟΡΟ

τρομάζω στη γλώσσα των ποιητών

το άγχος της «μετ’ επανόδου» διαδρομής

κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί

αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις

«τα πάντα ρει»

ήχος κουδουνιού που διέκοψε την υποδήλωση

ανεκπλήρωτος ήχος

με τα ροζ δαχτυλάκια ανελέητη ώρα

σκάλωσε στα έγκατα κτερίσματα οδοφράγματος σιωπής

διελκυστίνδα ομοιοκαταληξίας

ρυτίδες του σώματος και της ψυχής

κρυμμένες μες στο στίχο

στον τρύπιο ουρανό υπαινιγμοί παλίρροιας

ιδιωτική οδός δημόσιων λιθοβολισμών

η φωτογραφία του ποιήματος

κοάζει στην ευφράδεια του κόσμου

πάνορμος θνητή

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ στους ορίζοντες μοναξιάς, σελ.55)

8. ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΑΝΟΙΞΗΣ ΥΔΡΟΧΟΟΣ

καρτερία κόκκινο κοράλλι

αμφιβολία δρυοκολάπτης κυκλάμινου

ομιλούντες συνειρμοί

δροσοσταλιά κόκκινης κλωστής

στην ανέμη της φαντασίας των ποιητών

θα κυκλοφορήσω στα χέρια σου λευκός;

οι παλάμες θα γιομίσουν άστρα;

το πράσινο φως της πιο μακρινής κατάφασης αργεί;

λαγγεμένες αναμνήσεις

ραμφίζανε τις ηλιαχτίδες

φυσάει ομηρική αυγή στο ροδοπέταλο ποίημα

στα συμφραζόμενα του πόθου

σεργιανίζει ουρανός ξανθός

καθώς διαβαίνει χρυσή ανταύγεια ονείρου

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ προπατορικής σταγόνας, σελ.67)

9. ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΚΟΝΕΣ ΧΙΑΣΤΙ

θα χωρέσεις στ’ αστέρια αυτού ή εκείνου του γαλαξία

αγκαζέ με τη μουσική της νύχτας

πεταλίδα στην αφάνα παλίνδρομου βράχου

σείστρο του ανέμου όλη την ώρα σαν αγαπιέσαι

ρόδινου ονείρου δόλια μάνα

στου ουράνιου τόξου τις λιόκαλες σπονδές

ράμφος χλομής συντέλειας,

επιδείνωση ποιήματος

σκύβαλο παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου

περίακτοι συμβολισμοί

αείφυλλων γυναικών

κύκνειοι κάλυκες οργασμού

έμπνευση κατοικίδια

τελώνιο σε κάβους παραθετικούς

η συνέχεια υποβιβάζει σ’ ανθρώπινο επίπεδο

τα οράματα των ποιητών του μέλλοντος

της αναλήψεως ανύποπτου Καιάδα

στον υπερθετικό σάλπιγγας σπερματοφόρου

πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου

ομοιοπαθητική αναμόχλευση

εκείνης της κόκκινης πεταλούδας των αγρών

με τα φτερά της καστανιέτες στο χορό των λουλουδιών

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ προπατορικής σταγόνας, σελ.69)

10. ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ ΜΟΥ ΣΜΙΛΗ

αν όλα τούτα είναι σκιές

εμείς πού είμαστε τάχα;

κι ο έρωτας,

το ποίημα

η αγωνία του η κρυφή

πού απαγκιάζουν έξω από το αμπάρι τους;

σε ποιανού όνειρο μέσα είμαι είσαι άραγε;

πού θα μας βγάλει ο καιρός που θα φανερωθούμε;

μεσολαβεί ευπροσήγορο κενό

χρόνου, χώρου, ιδεών

προσάναμμα αστραπής τρίτου προσώπου

στου μηδενός τον ύπτιο δεκαπεντασύλλαβο

τα δόντια σου ηδονή

τα μάτια σου επίγειος ουρανός

η καρδιά σ’ άλλο όνειρο ερωτευμένη

μέσα στο ήσυχο χρυσαφί κενό της μοναξιάς

σ’ άλλων ερωτευμένων τα νικηφόρα όνειρα

θ’ ανταμώνουμε κυματισμούς ηδονικών βλεμμάτων

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ προπατορικής σταγόνας, σελ.65)

11. ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΗΛΙΚΟΝ ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

τι τέξεται η επιούσια έκφραση;

ποιο γόητρο ξοδεύουνε οι λέξεις της;

σε ποιο λημέρι αποκοιμήθηκε σειρήνα έμπνευσης;

κι η κολομπίνα της ερπυστιοφόρο όνειρο

γιατί τυλίχθηκε στις κόκκινες κλωστές και την ανέμη;

μήπως αναρωτιέσαι ανέξοδα

κλώθοντας δίκλωνες κραυγές απ’ την αφάνεια σου;

μα εγώ δεν είμαι παρά το άθυρμα

στις κλαίουσες μονομανίες μου...

όμαιμος σε μια λάμψη σαν της αστραπής

ένα δοξάρι αφιόνι διάττων αστερισμός

στων υακίνθων την ουράνια σκάλα

σ’ ένα ενάλιο κορμί ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων-

ψυχή μου διάτρητη στη ρότα άσφαιρου τοπίου

μηδέν εις το πηλίκον υψικαμίνου σώματος

στα χείλια του ασφοδέλου μια πολιτεία πασχαλίτσες

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ προπατορικής σταγόνας, σελ.72)

12. ΕΥΦΛΕΚΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΣΕ ΤΗΝ ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΕΣ ΚΛΕΨΙΓΑΜΙΕΣ ΩΣ ΥΠΟΧΘΟΝΙΑ ΔΙΑΨΕΥΣΗ

ουράνια κόρη γδύνεται τις αστραπές

το θείο της βιολί μπροστά στα μάτια μου

οπλίζει μουσική

βογκάει λυγάει τα κλαδιά

ο βυθός ο μαύρος της προσευχής

απλώνει χρυσώνει τα βήματα

το μαντίλι το ξανθό του ονείρου

ξεχειλίζει το στήθος των πραγμάτων

ρωγμές καθρέπτη κορμί

πυροβολεί εκπυρσοκροτεί

η μακριά η κάνη το περίστροφό μου

φύτεψα ήλιους τριαντάφυλλα σήμερα

κι απ’ τον κήπο σου πέταξε ένα πουλί

έτσι το έδεσα σκοινί κορδόνι το ποίημα:

τι πλανόδια που είναι η θλίψη τι βλέμμα

ωριμάζει στο σκοτάδι ιαματικού πόθου

στα έγκατα κτερίσματα κύκνειου οργασμού

γυναίκα μαινάδα ονείρων φεγγάρι

ως το ατέρμονο στήθος φωτιά

στη μοναξιά με το γυμνό της σώμα

όμορφη δόλια μάνα στα σπλάχνα δυο δισταγμών

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ προπατορικής σταγόνας, σελ.74)

13. Ω ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΣΧΩΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΑΝ ΚΛΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ

ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ

δια πυρός και συμβόλων

σαν κλητική προσφώνηση βοώντος θανάτου

λυγερό, αλέγρο το ποίημα

εκκενώνει ηλεκτρισμό επιθυμιών

ποια λέξη αμολάει αγάπη την Καθαρή Δευτέρα;

ποιος υπερσυντέλικος κάνει τον αϊτό εφάμιλλο θανάτου

ποιος έρωτας χύνει απρόσωπες σημασίες απ’ όνειρα;

προεκτάσεις γαλάζιου οι λέξεις της επικοινωνίας

σπασμένο τηλέφωνο πόθου

άναυδο σώμα στιγμή συνεπαρμένη

ριπές μονοσύλλαβης ερημίας

ω μοναξιά εισχωρείς μέσα στο βράδυ

μονάχα δοξασίες του έρωτα φορώντας

με προσποιητό οργασμό

κηδεμονία αγέρωχη

πήγαινες γυρεύοντας

παραληρήματα της ποίησης-

στα καπούλια νωπή η σκόνη του καλπασμού...

(κ ART ά SOS,  ΑΣΠΟΝΔΕΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΣΙΩΠΗΣ προπατορικής σταγόνας, σελ.76)

14. ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΕΛΑΣ ΣΤΙΛΠΝΟ

βολεύονται τα χέρια των ποιητών

στην έτοιμη δομή ραγδαίων στίχων

λάθρα βιώσαντες χρησμούς γραμματιζούμενους

εκθρονισμένες άλλοτε ορμές

ερείπια ιερόδουλα του επαμφοτερίζω

σφίγγα χιαστί τα λόγια τα μικρά

που δεν κατάλαβαν

τη λάμψη και το φόβο της φθοράς τους

ανοιγοκλείνουν το μάτι τους στον ουρανό

ως το σκήνωμα της μοναξιάς τους

«αν γίνουν ποίημα σέπεται

αν μείνουν στη σιωπή τρώνε τα σωθικά τους»

λέξεις σαν έτοιμες από ουρλιαχτό

όνειρα σαν βγουν στις αποστάσεις τους

(κ ART ά SOS,  ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ στο ροδόσταμο η στύση των ονείρων, σελ.92)

15. ΛΕΞΕΙΣ ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΕΣ ΑΠΟ ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ

στου φακού τα ρυθμικά τα μάγια εύφλεκτος ορίζοντας σιωπής

πλην οι αφορμές της Κυριακής

υστερόγραφο ανεπαίσθητης ήβης

χαίνουν στο ράφι έρημες στη νιοστή

στίχοι των οικτιρμών χρώματα μπορντό

κυλιόμενα ρεφρέν

αμφιβολίες κεραυνού για τη βροχή του

δειλά ή ασύστολα

πριν ή μετά τους χρονικούς προσδιορισμούς

στύση απροσδόκητη ύπτια συνάδει

ω υποκινούμενο ομοούσιο όνομα

(κατά βούληση «Μιρτένα», εν πολλαίς αμαρτίαις Παγώνα)

με την ομορφιά και την ευρυθμία της αναφώνησης

-         ω τάδε δείνα βίωμα-

μετριάζεται ο άκρατος συμβολισμός

η έξαλλη μεταφορά αντιγραφής

«μακριά ηδονή από γαλάζιο ουρανό

κελάηδημα της μοναξιάς μέσα στις φλέβες»

(κ ART ά SOS,  ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ στο ροδόσταμο η στύση των ονείρων, σελ.95)

16. ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΛΕΞΕΩΝ ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΣΑΣ

τι πλανόδια που είναι η θλίψη

τι βλέμμα ωριμάζει στο σκοτάδι

τι φεγγάρι ταξιδεύει ως το στήθος

κλωθογυρίζει μυροβόλος εσωτερική αύξηση

μορφασμοί απουσίας

στη ρημαγμένη επιφάνεια του ποιήματος

ρυτίδες του σώματος και της ψυχής

απ’ την αρχή να φτιάχνεις

είναι συνθηκολόγηση

με το παιχνίδι του θανάτου

τουλάχιστον

αν φεύγαμε την κάθε μέρα

κάτι κερδίζεις

απ’ την ανασύνταξη και τον απολογισμό

συλλογή μοναξιάς λέξεων

εις αύριον σπουδαίες μυοσωτίδες

γηράσκω αεί μέσα στη νοσταλγία σας

(κ ART ά SOS,  ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ στους ασύδοτους υπαινιγμούς παλίρροιας, σελ.106-108)

17. ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΠΡΟΣΠΟΙΗΤΟ ΟΡΓΑΣΜΟ

τα δάχτυλα όψεις εκδικητικές

τα χέρια τρύπια ιστορία

και τα έργα έχουν κάποια χρησιμότητα

σαν δυο σταγόνες ποιήματος

την ώρα της άμπωτης

ροκανίζουν το μεδούλι

της φωτογραφίας των στίχων

μια λύση είναι να κλείσουμε τα μάτια

να μην περιμένουμε τίποτα ποτέ

σαν το ναυάγιο που συσπειρώνεται μέσα του

σκαρώνοντας βυθούς σιωπής

ανάμεσα στη σφύρα και τον άκμονα

(κ ART ά SOS,  ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ στους ασύδοτους υπαινιγμούς παλίρροιας, σελ.111)

18. ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΑΤΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΥΣΤΙΚΟ

ό,τι κι αν γίνεται μέσα στο ποίημα

επιστρέφουμε στη ψυχρή λογική

μέτρια καθημερινά συναισθήματα

στο γάμο του Καραγκιόζη

δίχως βάρος σαν το γιασεμί

καθένας κάτι δικό του θα κρατήσει μυστικό

μουσκεμένες παρασάγγες προσωπικής ανασφάλειας

άσπρος πάτος στη δίνη αυτουργών «μη με λησμόνει»

νόστιμη βάλανος αναβράζοντος ζήλου

γυάλινης βροχής «ενθάδε κείται»

άωτη φούγκα «ό,τι ήθελε προκύψει»

απειροελάχιστο ένοικο ποίημα

φτιάχνω ιστορίες με ποιήματα

παραμύθια με βροχή αγγέλων

φωλιές με χρώματα πουλιού

λαγήνια με κιρσούς ανάγλυφους

σιωπές με γανωμένα λόγια

φτιάχνω ιστορίες με σάρκα και οστά

ώσπου να πεις κύμινο

πρωινή κατακλείδα ενδεκασύλλαβου

«πόθεν έσχες πυροστιές στο άστρο χαλινάρι»

(κ ART ά SOS,  ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΡΙΠΤΙΖ στα γυάλινα στήθη βροχής ανδρειωμένης, σελ.136)

19. ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΙΩΠΗ ΞΟΡΚΙ ΣΤΟΝ ΕΞΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟ ΔΙΣΕΚΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

αναδύεσαι απ’ το παραλήρημα κορυφαία σιωπή

ξόρκι στον εξπρεσιονισμό του δίσεχτου χειμώνα:

«όσο πιο διάφανη η περιγραφή

τόσο καλύτερα χτενίζω την κοτσίδα της»

πιο κορυφαίο όνειρο απ’ την ποίηση δεν έχεις

πιο ραβδοσκόπο ειδύλλιο απ’ τη σιωπή δεν βρήκες

ποια αναβάπτιση στα ονόματα παλιλλογίες σώματος

προσχήματα επί πίνακι θα βρέξει;

σε ποιον ιστό της έμπνευσης

ξοδεύουνε οι λέξεις τη γοητεία τους

με τόση συναρμολογούμενη άνοιξη,

με τόσες μαρμαρωμένες υποσχέσεις;

παλινωδεί σκύβαλο παραλήρημα

συμπληγάδα γενίκευση, κοιμωμένη κραυγή,

ναυαγισμένα πλοία μαντάλωσαν στο ποίημα

το καταπέτασμα της εξουσίας των στίχων

νοσταλγοί

«λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο»

(κ ART ά SOS,  ΑΦΟΡΜΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ των Βαΐων εύγλωττες, σελ.159)

20. ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ ΕΡΩΤΑ

εκείνο το λουλούδι 

που σαλεύει μίσχους και καρπό

σου μετέδωσε την ανάσα του χορού

όσο να βλεφαρίσει εντός της φως η αγριομέλισσα-

ανέμισε στα μαντίλια σου σιωπηλούς αντίλογους έρωτα,

στην ανεξερεύνητη γραμμή της απαλάμης

στους πόθους που δεν εσίγησαν,

που έχουν κουρνιάσει στα πτυχωμένα χείλη

στον κόλπο του ποιήματος…

δεν έχουν οι ιδέες σκιά να ξαποστάσω

δεν έχει κρόσσια η βροχή να ξεχαστώ 

δεν έχει δάχτυλα η σιωπή να την μετρήσω

στους κύκλους του ουρανού που θα διαβώ-

όνειρα δεμένα

στην άτονη λήγουσα

από τη σκέψη του σώματος

παντός επιστητού

ας απαντήσει μια φωνή

κι ας είναι υδροχόος

που σφουγγίζει ερμηνείες ομφάλιου λώρου της ζωής

(κ ART ά SOS,  ΑΦΟΡΜΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ των Βαΐων εύγλωττες, σελ.163)

21. ΕΜΠΝΕΩ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΝΩ ΞΑΓΡΥΠΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

η φωτογραφία αυτών των στίχων

σαν μακρύ κορδόνι στον αιώνα τον άπαντα θα τυλιχθεί

σκορπιός όνομα μιας νύχτας

τοξότης κεντρική αρτηρία για φυγή

λιοντάρι το κορμί βουλιάζει σε ιδεοληψίες

δίδυμος εφιάλτης ο καιρός κάρμα Αιγόκερου

έστησε χορό  παρθένος και ζυγός

καρκίνος μέδουσα θηλυκών ψυχικών στοιχείων

που ’μεινε χρόνια ασύλητο το ξόδι του

   
κατακλυσμιαία συντρέχοντας μεγάλες αιτίες

στα δίχτυα μιας κοινότοπης σεξουαλικής κατάκτησης

ατέλειωτος εφιάλτης θεόρατων στίχων

καρφώνει πόρτες όνειρα γρυλίσματα οιμωγές 

κινούμενη άμμος κατά πάνω σου

περγαμηνή που πέρασε από τα Ηλύσια πεδία σου…

μια φωτιά με καίει και κρυώνω κατά μέσα

ένα ποίημα ονειρεύομαι και φοβάμαι να πεθάνω

καλύτερα ευνούχος στο παλάτι της σιωπής