Α. Στεγος 

 Ο Α. ΣΤΕΓΟΣ γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1967, όπου ύστερα από σπουδές στη Φλώρινα και στη Θεσσαλονίκη , ζει και εργάζεται . Είναι γεωπόνος Τ.Ε.- Κηποτέχνης . Φορά με τη φορά  και όσο εκτίθεται , επιχειρεί να ξεπεράσει την πολυτέλεια και τη δειλία του ιδιωτικού χώρου .

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

          Ζαρώνεις  σαν ύφασμα λινό .

Στο πρόσωπο σου ταιριάζουν τα μοβ λουλούδια της ορτανσίας .

Ταιριάζουν στο χρώμα της καρδιάς σου , τώρα χαμένη   στη   βουή των ονείρων σου .

          Χαλάνε τα όνειρα ; Ή  σταματούν και ματώνουν με τη σκέψη ;

Ζαρωμένη μορφή , υφαίνεις  στο αυτοσχέδιο αργαλειό των αισθήσεων .

          Εικόνες , παραστάσεις με την άνοιξη πάντοτε , για τον μεγάλο τοίχο του σαλονιού … Ετοιμάζεις την επιστροφή .

Είχες  χρόνια αφεθείς σε μια  περιπλάνηση . Στην επανάσταση .

Ηράκλειο

050899

ΚΡΑΥΓΗ

          Ανοίγεις ένα παράθυρο στο χώρο .

Ανοίγεις και ψάχνεις μια στιγμή , ένα σημείο στο παρόν .

Ανοίγεις … χειμώνας και χάνεσαι .

Κοιτάς ψηλά και πίσω . 

Τα απομεινάρια της ηδονής. Τα βράδια του χαλασμένου έρωτα .

          Γυρνάς μια ρόδα , τη χθεσινή σου ζωή , να κάνεις θόρυβο .

Να μην ξεχάσεις . Ο χρόνος που πέρασε διάσπαρτος.  Μολυσμένος όγκος στο γυμνό σου κορμί .

Αλυσιτελείς πράξεις οι θύμησες .

Στη ζωή που λείπει , στο πρόσωπο της , στην όψη του θανάτου .

Στα περασμένα αδιέξοδα του ονείρου .

Χάνεσαι και λείπει .

Ηράκλειο

021199

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΑΞΗΣ

Στην Μαρία Τ.

          Μιλάγαμε ως τον έρωτα και το τέλος του παραμυθιού .

 Έξω μακριά σε δρόμο άγνωστο , με ανθισμένες ακακίες .

Σε ξέφωτο .

Στο πρόσωπο της οδύνη και θλίψη .

Πήρε το χρώμα της προσμονής .

Καθρεπτίστηκε στα μάτια μου και μείναμε βουβοί … 

Σε απόσταση .

          Τώρα θαμμένοι αντιστεκόμαστε στην άκρη της ιστορίας .

Ετοιμάσου .

Αύριο θα διαβούμε την αγάπη .

Κινήσαμε …

Ηράκλειο

050999

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΙΕΣΗ

Στον Στάθη ,

που μου έδειχνε πόση αισιοδοξία

κρύβει μια λυπημένη στάση ζωής .

          Η καθημερινή ζήση προσπερνάει άγχη και αγωνίες …

Των ονείρων η συνεισφορά ανείπωτα σκληρή .

Η συντροφιά των προσώπων αφάνταστα ρηχή … Eπίπεδη . Μικρά διαλείμματα …

Παραμύθια για την επιβίωση· « ένα κομμάτι ψωμί » , ένα σπίτι .

Η λήθη θανατηφόρος ιός , σαπίζει μυαλό και σώμα. Μια θλιμμένη φωτογραφία …

« Κομμάτια και αποσπάσματα » η γραφή .

Οδυνηρή η αφήγηση στιγμών και εικόνων .

Φορτισμένη η αναπόληση . (Ανούσιοι όσοι δεν έχουν τίποτα να διηγηθούν).

Επιχειρούμε να ζήσουμε . Σε καθρέπτες θρυμματισμένους συνομιλούν τα πολλαπλά μας εγώ .

Μέγιστη η δυσκολία του εμείς .

Ηράκλειο

080698

ΚΑΤΑΘΕΣΗ

          Ο έρωτας έλαμπε στο πρόσωπο της .

Την φώτιζε την  κάθε στιγμή .

Το πρόσωπο της έλαμπε πιο δυνατά από τον έρωτα .

Φώτιζε τη στιγμή της απόλυτης ηδονής , την αέναη στιγμή της κορύφωσης .

Βυθισμένος - στη σχισμή του στήθους της - απόδιωχνα τη λάμψη · φοβισμένος επέστρεφα σε ανήλια δωμάτια …

Χρόνια είχαν μείνει τα παράθυρα κλειστά και η παλιά πόρτα είχε βαρύνει από την ακινησία της . Τα αρώματα του κήπου έχουν χαθεί πια , ο κηπουρός πέθανε πριν δέκα χρόνια και κανείς δεν νοιάστηκε για το λευκό γιασεμί της αυλής …

Μέσα στην αδυναμία μου να επιδιορθώσω το παρελθόν , θέλησα να ανοίξω το ερειπωμένο σπίτι  να δεξιωθώ τους νέους μου φίλους για τελευταία φορά . Θέλησα , μέσα στην αμηχανία του παρόντος , να ανοίξω …

          Έφυγα χωρίς αποσκευές , ταξίδι στα μάτια της .

Τώρα ! Χωρίς γυρισμό .

Στα υγρά της μάτια μαζεύω δροσιές για την έρημο της μοναξιάς .

Ηράκλειο

030100

          ΕΙΚΟΝΕΣ

          Ατέλειωτα πρωινά .

Χάνομαι στο λαβύρινθο μιας ακατοίκητης  σχέσης .

Μικρά νυχτερινά ατοπήματα .

Πνίγομαι κάτω από το βάρος  ενός αναλλοίωτου  έρωτα . Απρόσωπου και ξένου .

          Παγωμένα πρωινά . Χιόνι και κρύες μορφές περιβάλλουν την συντροφιά  των απόντων.

Εξυφαίνω την  τέλεια προδοσία εναντίον μου …

Εντείνω την αγωνία  στα όρια του δράματος .

Εξωθώ τις σκέψεις μου στο χαμένο παιγνίδι της μνήμης .

Αφουγκράζομαι ήχους , ψηλαφώ ίχνη παροδικών προσδοκιών .

Διαγράφω  όλες τις εκκρεμότητες .

Πεισμώνω .

Σωπαίνω .

Πεθαίνω μια Κυριακή πρωί .

Θεσσαλονίκη - Ηράκλειο

290191-280800

Ο ΚΥΚΛΟΣ

          Αναλώθηκα στην ανάγνωση , για μια φορά που φάνταζε η τελευταία , ενός παλιού βιβλίου . Ποτισμένου με αρώματα παροδικών αντιφάσεων , δακρύων , περαστικών κοριτσιών , γενικότερα με παρελθόντα περιστατικά μιας ασήμαντης ζωής. Ένα ολόκληρο και λαμπερό Σαββατοκύριακο ,χωμένος στη σκόνη της μικρής σοφίτας. Με άλυτες απορίες και αναπάντητα

ερωτήματα , που και ο ίδιος είχα ξεχάσει το πότε και το πώς - ιδίως αυτό - είχαν τεθεί. Θέλησα να μετρήσω τις δυνάμεις μου , κόντρα στις αναμνήσεις … Ίσια με το παρελθόν μου . Να το βρω μπροστά μου .

Αναλώθηκα στην απόγνωση του τότε.Το ήξερα καλά και βρέθηκα σε πεθαμένες συντροφιές . Σε μέρες χαμένες , αδειανές … Ή σε κείνες που με γέμιζαν θλίψη και ντροπή … Σε μέρες που προκαλούσαν πόνο …

          Κλείστηκα στη μοναξιά . Σε μακρινές διηγήσεις του μυαλού . Σε θολές φωτογραφίες της σκέψης .

          Ακούμπησα στο βορινό παράθυρο το άρωμα του απογευματινού καφέ και ξεχάστηκα παρατηρώντας τη γαζία να ανθίζει … Αναρωτιέμαι  για τον κύκλο του χρόνου , γυρίζει και χάνεται , μετρά και αποτραβιέται , ικανός και αυτάρκης στη δική του πορεία .

          Ανταμώνω και χάνω τη λήθη , ταυτόχρονα οι ξεγραμμένοι φίλοι με καλούν σε μια γιορτή αποχαιρετισμού . Ξαναπήγα , έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις , τόσα χρόνια εναπόθεσαν μια θλιμμένη πραγματικότητα , πάνω στα πρόσωπα μας . Μια γαλήνια όψη ή μια κυνική αδιαφορία ;

          Δεν θα ξαναπάω . Έδωσα όρκο - σε ποιόν θεό ; - να πετάξω το βιβλίο στις φωτιές του αύριο . Να θάψω την ασήμαντη ζωή μας - νεκροθάφτης εγώ μιας ολόκληρης εποχής . Κράτησα τον όρκο . Τον υπηρετώ πιστά .

Κράτησα ,βέβαια και σημεία αναφοράς . Δύο από τα γράμματα σου , τη μελαγχολία του Φάνη , το κόκκινο πουλόβερ , τα όνειρα μας του φθινοπώρου.

Για τις πορείες του σήμερα .

Ηράκλειο

051298 – 111000