Ερρίκος Βαλλιανάτος
Βιογραφικο: Γενικως απροσδιοριστο, ζει στην ελλαδα, τον κοσμο και κυριως στον κοσμο του. Κατα τα αλλα γυρω στα 20 με 23 προσπαθωντας να καταλαβει τι ρολο παιζει η αναμνηση, το λαθος, η εξαρση και κυριως ο ιδιος σ'αυτον τον πλανητη. Αυτα και πολυ σινεμα..
Ειναι ενας μυθος μακρινος που ολοι ξερουν και μιλουν,
Μα ειναι κι αλλοι που τον ζουν
Τα κερδη, χιλια τα προικια,
Δεν ξερουν τι φυλλομετρανε..
Θα λεγες ητανε παιδι,
Που ηλιος, ανθος και συρφετος
Μαζι ισως να’ταν κι ακρογιαλι
Μαζεψανε ολοι τους πανια, τυλιξαν ολοι τους, σκυφτος..
Και τρεξαν χιλιοι παπαγαλοι
Ομορφος ητανε και νιος
Κι ηταν περισσια του η χαρη
Ζηλεψε κι ο μοναχογιος, μιας μανας ητανε το χαδι
Ενωθηκε λοιπον αυτος κι αστραψε δυο κι ο ουρανος
Ειδωλο τετοιο μαγικο
Λεξεις δεν ειχαν, μα ουτε σκοπο
Κι αυτος μοναχος ο μικρος
Ηθελε κι αλλο λιγο φως..
Κι αφου δεν ειχε ουτε σταλια
Του δωσαν ολα τα προικια..
Σκεψη του ανθους μαγικη του εμεινε μοναχικη..
Κι η σκεψη εγινηκε καπνος, κι αυτος δεν ηταν μανας γιος
Περασαν χρονια οσο μπορω
Τον εαυτο μου στο νερο
Μα ηταν κι αλλοι που αγαπω
Φωναζε ισως σαν μωρο..
Και τρεξαν ολες οι κυρες
Εγκωμια και κριτικες
Κι αφου καμια τους σαν αυτη
Μοναδικη η μανα γη!
Λησμονησαν την ομορφια και σκισαν ολα τα προικια
Κι αυτος μοναχος ως παιδι, μελαγχολια τρομερη
Και το μαραζι το κακο τον εστειλε στο διαολο..
Κι ο μυθος εμεινε μικρος για τους ανθρωπους χρηστικος
Δεν ειν’θεου η ομορφια μονο διαβολου η δουλεια..
Μην το κοιτατε, να χαθει!
Εχω πιο ομορφο παιδι..
Κι εμεινε ο ηρωας σκυφτος, μαραζι μονο και καημος
Δεν ειχε μονο τι να πει
Μια αγαπη οχι να χαθει
Κι εκεινο το αφεντικο, που εχει λιγοτερο μυαλο
Μια τεχνη του δωσε μικρη
Να χρωματιζει την αυλη..
Κι αφου μοναχα αυλικος, του βασιλια του πια πιστος
Εδωσε κοκκινο, φωτια
Και στο μαραζι του προικια
Κι αν κολαση σας μοιαζει αυτη
Η μοναξια του σας καλει..
Ο χρονος διαστελεται και συστελεται διαρκως..
Η αποτιμησις διαρκει και εμμενει στην αξια της περιμενοντας την ψυχη να καταθεσει τα διαπιστευτηρια της υπαρξης.
Υπαρχω, εμμενω, δημιουργω, περιμενω; Κι ολα αυτα για να ζώ..
Δεν υπαρχει μεγαλυτερη αξια και δυναμη απο αυτη της ποιησης που μιμειται, αντιγραφει, μαθαινει και περιμενει τη λυτρωση απο την αποδοχή.
Ο χρονος διαστελεται και συστελεται διαρκως.
Μαζι μαυτον υπαρχει, εμμενει και διαρκει το συναισθημα..
Μια κατασταση διαρκεί, γενιεται και παιρνει αξια απο τη μαχη της τροιας που περιμενει τη λυτρωση απο το φιλι μιας γυναικας.
Η αρρωστια περιμενει πισω απο τις μνημες μας και εμεις σας παιδια των γονιων μας; Περιμενουν τη λυτρωση.
Κι αν η αναλογια δεν ειναι ξεκαθαρη ο χρονος διαστελεται και συστελεται διαρκως γιατι η σκεψη οριζεται και μ’αυτην καθοριζεται η αληθεια της εννοιας.
Κι αν η αναλογια δεν ειναι ξεκαθαρη, ο χρονος διαστελεται και συστελεται διαρκως μεσα στα σπλαχνα μας που το συναισθημα ζει και χρωματιζει τη σκεψη μας, γιατι η αποτιμησις διαρκει μια αιωνιοτητα ενω η σκεψη μια στιγμη.
Η διαρκης ενοχη περιμενει γιατι η ποιηση ειναι μια μιμησις κι η μιμησις μια αξια, κι η αξια της τιποτα.
Δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απο την αναποφασηστικοτητα, κι η αναποφασηστικοτητα δημιουργει μια κατασταση.
Κι ολα που ακουμε μια επαναληψις..
Μια εισαγωγη ενος εργου που δεν εχει αξια, εχει ομως χρονο, κατασταση και μιαν τριτη, μια ενσταση.
Μια αρχη που δε νοιαζεται και ενα τελος που βιαζεται..
Μιαν αγαπη που ερχεται κι ενας πονος επερχεται κι η αξια της ενωσης μιαν εριδα της κενωσης..
Ενα παθος, μια ληθη ενα ανθος που σβηνει..
Μιαν ελπιδα γενιεται και ενα λαθος μετριεται..ενας κυκλος μου μοιαζει κι η σελιδα χλευαζει.
Δεν γνωριζω τις λεξεις που θα δωσουν αξια, δεν γνωριζω τα λογια που μας μοιαζουν με θεια.
Ενα πραγμα γνωριζω, σε ενα πραγμα εμμενω και εννοω, περιμενω...
Δωστε μιαν κοιτιδα αζωτου ενα εδαφος πρωτου και θα τρεξω και παλι!
Γιατι η αγαπη γενιεται οπου υπαρχει κρεπαλη..
Κι αν αυτο μας αγγιζει και δεν εχουμε οψη τοτε ενα μας μενει, κι ειν’ κιαυτο στα υπ’οψιν..
Δε γνωριζω τις λεξεις και γιαυτο θα παλεψεις..
Κι αν σου μοιαζει αστειο θα σου πω το γελοιο..το γελοιο που τρεφεις
καθε μερα προστρεχεις και ελπιζεις στη νιοτη
ναι εσυ ρε προδοτη!
Κι αν αυτο σε σοκαρει θα σου κανω τη χαρη; Θα σου δειξω το δρομο κι οπου εσυ δεν υπαρχεις,
Καπου εκει θα ριζωνω..
Γιατι υπαρχει αγαπη, και δεν ειναι κρεβαττι..
Γιατι η αγαπη ενεχει, κατι αυτο περιεχει, κι οπου υπαρχει το ψεμα, καπου εκει ειν’ το βλεμμα..
Γιατι η αληθεια ποναει, καθε βραδυ χτυπαει..
Κι ολα αυτα να τελειωνω, ενα εργο ορθωνω για μια μνημη που μενει και ενα χρονο που μπαινει..
Η αποτιμησις οφειλει μεγαλυτερης εκτιμησις γιατι χρονος δε νοιαζει, ναι τη μοιρα χλευαζει.
Μια ταινια που κλαιει, κι η δικαιωσις καιει..
Ενας πονος ανθρωπου, μιας ψυχης η αληθεια που δε θελει ξενυχτια γιατι βγαζουν τα στηθια..
Ενα φοβου ανθρωπους, που σας θελει μετόχους γιατι καιει στ’αληθεια και ........
Θα αρχισει η κορυφογραμμη αποτη μεση,την αρχη και θα τρεχει ως εκει που της πρεπουν ουρανοι..
Γιατι ο ποθος του βουνου γενιεται και χανεται μεσα απο μια ζωγραφια που πολλοι την ονομασαν αλλα οι πιο ευστοχοι ηταν εκει..
Ο ρεαλισμος πεθαινει και τρωγεται στα σκουληκια που θρεφει
κι η στιγμη που ξυπνας χλευαζει τη μοιρα σου
γιατι πολυ απλα δεν ξανακοιμηθηκες..
Μηπως τελικα εισαι ηλιθιος;
Το προγευμα τελειωσε και η γευση του ηταν μαλλον κακη..
Και ο καθενας τους εβλεπε το ροδακινο απο μια διαφορετικη οψη..
Μια οψη που εκσπερματωνει στη μοιρα τους..
Και τα προσωπα τους γλειφομενα, γεματα και κλειστρα δεν νομιζουν την υπαρξη γαιτι εγω δεν τους εμαθα
…αλλα τελικα ολα ηταν αληθεια,
Κι η αληθεια πεθαινει στα σπλαχνα της,
γιατι η μανα δε βλεπει πως ο κοσμος της ειναι υπεροχος,
κι η ιδια αναλωνεται σε σηψη υπαρξεως που σκοτωνει τη δυναμη και νικιεται,
πολλοι θα ελεγαν κατα κρατος.
Ψαχνοντας την οικουμενικη γλωσσα δεν υπαρχει καταληξη,
Μοναχα πονος κι επαναληψη.
Η ιδιοτροπια του κοσμου να εμμενει υποκειμενο διακατεχει τα κυταρρα και αντικειμενικα,
Μοναχος προσμενει και δεν καταλαβαινει το λαθος του..
Το λαθος ενεχεται αρχιζει, τελειωνει και ερχεται απο τη στιγμη που ο εγωισμος κυριευει την υπαρξη κι η αληθεια της δυναμης δεν ακολουθειται απ’την ενωση.
Η ομοιοκαταληξια δεν επιτυγχανεται ουτε στα ποιηματα, ουτε καν στις ιδιες τις λεξεις..
Η ομοιοκαταληξια ειναι μια εννοια που υπομενει τα χρονια μας και εμεις την αφηνουμε,
Την αφηνουμε ανημπορη να περιμενει καθημερινα εξω απ’την πορτα μας,
Σε μια σχεση, μια ενωση, μιαν ελπιδα που ποτε δεν κερδιθηκε γιατι ποτε δεν νικησαμε την αυτουσια εξωση που οι ιδιοι καναμε στους εαυτους μας..
Η ομοιοκαταληξια υπαρχει μεσα μας και ολοι μαζι την αφηνουμε να περιμενει σε μια γωνια,
Περιμενοντας τα πολυποθητα ονειρα μας να γινουν πραγματικοτητα.
Γιατι κι εσυ κι εγω ποτε δεν καταλαβαμε πως το ονειρο δεν ειναι μια αμυνα..
Κι η μαχη εχει χαθει τη στιγμη που την ορισες,
Γιατι με τετοια ειναι η καταδικη σε μια επαναληψη που ολοι μαζι κερδιθηκαμε..
Η επαναληψη της ζωης, η επαναληψη του λαθους ακομα κι αυτη η ταινια που πολυ αγαπησαμε γιατι σαν εμας περιεγραφε,
Και ναι καπου εκει ταυτιστηκαμε αλλα το λαθος παρεμενε..
Η ομοιοκαταληξια υπαρχει και ζει στην ακιδα μας..
Περιμενει τη λυτρωση που μαζι θα νικησουμε και μαζι θα αποκτησουμε..
Γιατι πολυ απλα η ομοιοκαταληξια δεν ειναι τιποτα αλλο απο ενα κοινο λαθος που μαζι υπομειναμε..
Εξυπναδα ειναι να εχεις ονειρα,
Εξυπναδα ειναι να παλευεις την υπαρξη κι η ζωη σου τα ονειρα
Ετσι ξεκιναει μια ιστορια, κι η ιστορια αποτιμηση
Γιατι καθε κομματι συμππληρωνει το παζλ, μια εικονα ξεκαθαρη..
Ποιος ο λογος των ρεκβιεμ;
Μα τι αλλο ο θανατος και μια νυχτα ξημερωσε και το θανατο μερωσε..
Κι αν δεν ηταν το ρεκβιεμ ενα ονειρο θαλασσα
Μα εγω δεν τα χαλασα!
Η αρχη ηταν ομορφη και η ανοιξη..
Μια αρχη που ταν θαλασσα
Μα εγω δεν τα χαλασα!
Να εκει στεκ’ ο αμοιρος μπρος τα ματια της αλατα,
Καποιος ειπε τα δακρυα μα δεν ηταν ο ερωτας
Μια αληθεια που στεκεται, που ποθει,
Κι αντιστεκεται..
Τα παιδια με τρομαζουν,
Με τον ηλιο τα βαζουν
Σαν τα αστρα μεθανε
Τη ζωη ξενυχτανε..
Η ζωη ηταν ερωτας και το τελος ο γερακας,
Σαν παιδι που κοιτιομουνα και τον ηλιο μεμφομουνα,
Μιαν αγαπη σας εζησα την αληθεια επενδυσα
Ενα λαθος αναλογο σαν το μαυρο το αλογο
Τα χωραφια που τρεχουνε, σε ενα αλογο γνεφουνε
Μα εκεινο αγερωχο, το απλο το αφανερωτο..
Κι αν μια πλανη αν ητανε,
Τοτε εμεις τη γευτηκαμε
Μια ματια, χιλια γραμματα κι αλλα τοσα θυμιαματα
Μα τι εχεις;
Ζαλιζομαι, τη στη ζωη αγωνιζομαι
Μα η αληθεια ειναι πλαι σου! Ναι, μα ο πονος κεφαλι μου
Μα γιατι δε συνερχεσαι, στη ζωη σαν να απερχεσαι..
Αχ, μακαρι να ημουνα σαν τα λογια σου ονειρο
και μια μερα σα ερχεται,
Ενα ολοκληρο, μακρια μου το κωνιο.
Μα οι κοποι της ματαιοι, γιατι ο ιδιος αναλογος
Σχετικος και παραλογος
Κι ετσι οι μερες κυλασανε, τα αισθηματα σβησανε;
Και η πλανη περιμενε γιατι η πεινα δε φαινεται
Παρα μονο υφαινεται,
Κι οταν δειξει τα δοντια της τοτε εσυ,
Τα σεντονια της!
Κι ετσι ολα θαυτηκανε,
Και με μιας ξεγραφτηκανε..
Και αν ο χρονος τους εμενε,
Η αποφαση επεμενε
Πολλα δακρυα χυθηκαν
Πιο πολλα μας ευχηθηκαν
Μα ο χρονος σαν τελειωσε και η μοιρα την εφερε
Μια καινουργια μια νιοτη..
Ενα αγραφο ο,τι..
Χιλιες μερες περιμενα και αυτες ηταν λιγοτερες,
Μα το εργο ξαναρχιζε, την ελπιδα μου ανοιγε..
Ενα νεο επεισοδιο που δεν ειχε εμποδιο
Και μια δυναμη αναιτια που μου προσφερε αιτια..
Λογικη αποφανθηκε και η ελπιδα υφανθηκε,
Χιλιες μερες περασανε μα εμας δε μας πιασανε..
Η ελπιδα γεννηθηκε και ο ερωτας φανηκε..
Ηταν να λεγες μια ζωη ησυχη, μια ζωη ομορφη
Και το σχεδιο πετυχε..
Τα δεσμα μου σαν εσπασα χιλια χρονια απεσπασα,
Ηταν να ναι βοηθεια μα κι εγω την ευχηθηκα,
Με τα δοντια την εντυσα και το λογο μου επενδυσα..
Μια ομορφια της απλοτητας,
Χωρις εννοιες οντοτητα,
Ενα ψεμα ανυποφορο που ενας σατυρος ηθελε,
Μα η αληθεια του σταθηκε και μια νεα αποφανθηκε,
Δεν υπηρχαν πια ψεμματα, δεν υπηρχαν μπερδεματα
Γιατι το ζωο εκτονωθηκε, και πολιτης ορθωθηκε..
Μια μοναδα στο απειρο, μια γραμμη μες τον παπυρο
Μα ηταν ιδιος και ανηκε και με διαυγεια ανοιγε,
Κι οτι ηταν ανορθωτο, δεν υπηρχε ακατορθωτο..
Κι ολα αυτα ενα μπερδεμα, μα η αληθεια ενα εδεσμα.
Μια ηρεμια, κατανυξη,
Λες και ηρθε η ανοιξη..
Ο πεζος διαιφανη και με την ιδια αυστηροτητα, επισπευσε τις διαδικασιες που πολλες φορες μας τσακιζουν..
Ηταν μια αποτομη αλλαγη που κανεις δεν περιμενε..
Αλλα λιγο ως πολυ ηταν αναμενομενη..
Η φλογα της θυμησης επεμενε
Καινουργιες μεταφορες κι εξαρτησεις..
Μια κατασταση νεα που δεν ειχε επιτηδευση
Και οι νεοι της εμοιαζαν, γιατι το παθος καπου εκει μας περιμενε..
Και η καινουργια μερα ξεκινησε..
Μα το πιο ομορφο απ’ολα...
Η προηγουμενη δεν ειχε καν ωριμασει..
Δεν υπαρχει αλλη αληθεια απο την αναμνηση..
Δυο θαλασσες και δυο βουνα, σκιζουν στα δυο την καρδια..
Ενα αυτοκινητο, μια μουσικη και δυο ανθρωποι ενωνουν τη μοιρα τους,
Κι αυτη η αναμνηση μενει για παντα χαραγμενη,
Σαν τα ανεξιτηλα χρωματα της πιο ωραιας ζωγραφιας,
Μιας ιστοριας πανεμορφης που ο συγραφεας αυτοχειρας..
Γιατι αληθεια οι πιο ωραιες μνημες να βρισκονται στις αληθινοτερες ιστοριες;
Δεν ψερω, μα κι η αγαπη θελει φοβερα..
Η αγαπη ποναει, λυτρωνει και σιγα σιγα μας σκοτωνει..
Θελει αρετη και τολμη η ελευθερια μας ειπαν καποτε..
Μα κι ο πιο ανελευθερος της αγαπης τη ληθη μια ζωη θα ξορκιζει
Κι εμεις εξυπνοτεροι, νατος ο ελεγχος
Ηταν μια μερα σαν κι αυτη και εκει μου πηραν την ψυχη,
Πολεμου αναπηρος κι εγω, ακομη αγαπης πανικο..
Η ζωγραφια ηταν ομορφη μα η μορφη ομορφοτερη
Κι ενα ειδωλο με τρομαζει, μ’αγγιζει και την αληθεια μου ξεσκιζει
Παραδοθειτε! Φωναζουν οι αδηλοι κι εμεις
Οι αμεθυστοι..
Μα θα ρθει η ωρα που κι ο καλυτερος θα πεσει..
Γιατι το λαθος δεν ηταν αρχη, ηταν τελος κι αφορμη.
Τα ωραιοτερα πραγματα που ποτε δεν θα εκφραζα,
Αυτα κι αλλα τοσα που οι λεξεις, η ελλειψη
Αυτα με νικησανε..
Πως να ηταν το τελειο αν δεν ηταν ανωτερο..
Πως να ηταν τα νιατα μας αν δεν νοιωθαμε αχρηστοι
Πως ακομα λιγοτερο την αληθεια να κραταγα αν κι εσυ δε μεμφοσουνα
Αν εγω δεν περπαταγα
Δεν υπηρξε η λυτρωση, μια μοναχα σημειωση
Χιλια βραδια τσακιστηκα, και σε ελπιδες αφηστηκα
Μα αυτη ηταν ομορφη, και ο ηλιος λαμπροτερος
Βενετια ναυαγιο, μες τη ρωμη το απειρο
Μα ησυχια της ανοιξης σε μια πολη που ψαρευαν
Κι οσο εγω κι αν πλησιαζα τις πληγες μου εξουσιαζα,
Την αληθεια αγνοησα γιατι εμοιαζε ψεμματα,
Και ποτε δεν προσπαθησα , μια αληθεια δεν κρατησα
Ειναι ισως λιγοτερο κι απο το ιδιο το κοτερο,
Ναναι αυτος ναναι ο ερωτας
Μα δε νοιωθω αναιτιος, ισα ισα υπαιτιος
Και οι μερες περασανε, ολα αυτα τα ξεχασαμε
Δεν υπηρχε αλλος ερωτας δεν υπηρξαν ανερωτα..
Ολα ηταν θαυμασια μα γιαυτο και πιο δυσκολα..
Δυο θαλασσες και δυο βουνα στα δυο μου σκιζουν την καρδια
Και με μια αφομοιωση δεν υπηξε μα μειωση
Ενας αντρας αγερωχος, με τα κοτσια του νερωντος,
Μονο αυτος θα νικιοτανε με τα νυχια κρατιοτανε..
Μα ο θανατος εφτασε και ενας δημιος αφαντος
Δυο ανθρωποι προσπαθησαν, καπου εκει ολα χαθηκαν..
Ενας ηλιος ανετειλε, μια προβλητα που ετεινε
Μα οι αλλοι μας ειδανε,
Την αληθεια ξεσκιζανε..
Δεν γνωριζω τα λαθη μου μα κι εγω νοιωθω ενοχος
Πανελπιδα την ελεγαν
Και τα λογια μου παιδευαν
Δυο κομματια ενωθηκανε, κι ετσι εκει ως σβυστηκανε
Ενας ανθρωπος αχρηστος της κρεπαλης αναξιος
Μα κι εγω την απεσπασα και μια ταυτιση επαθα..
Της αγαπης που λυτρωσε και της νυχτας που νυχτωσε
Χιλια ονειρα καναμε και μαζι σαν πεθαναμε
Και οι δυο καταληξαμε σε μια ηττα την υστατη,
Δυο μυαλλα που χαθηκανε
Γιατι ιδια νικησανε
Κι η ζωη συνεχιζεται, σαν το ειδος παραγεται
Και τα θαυματα χαθηκαν,
Μιαν αληθεια ξεθαυτηκε και αυτη ξαναθαφτηκε
Ποιος αληθεια ειναι ενοχος, ποιος σας μοιαζει κατηγορος;
Δεν υπαρχουν οι εννοιες
Μονο σκεψεις και πενιες..
Καπου εδω σαν τελειωσα και ενα λαθος συμπληρωσα
Ενα τιποτα εκανα, μια αυταπατη παρεκανα..
Δεν υπαρχει η λυτρωση, ενα μονο ενα διδαγμα
Κι η ζωη συνεχιζεται
Με το αιμα μας πνιγεται, με τη σκεψη οριζεται
Κι η επαναληψη αποδυκνειει το ψεμα...
Ανωτερος, κατωτερος ή ισως ο χειροτερος..
Το ονειρο τελειωσε εδω κι εγω κι εσυ παρατηρω.
Δεν ειναι ψεμα η ενοχη, μα ουτε και κατακραυγη
Ετσι τελειωνουν τα παιδια και ξαναρχιζουν στ’ανοιχτα
Αφησαν δυο το μερτικο και μειναν ολοι στο χορο
Μια αληθεια και η ξενιτια, διαβολου ειναι μερτικα
Λογος, αληθεια, μεθοδος και μια ακομα λυση
Μα δεν αναλογιστηκε, το χασμα του να κλεισει
Αληθεια επαναληψης η αλλη μια επαληψις
Δεν εχει τελος ο χορος
Μονο ταλεντο και ενα σημαδι, ανοδος
Γιατι η αληθεια ειναι εκει, στης απιστιας την ενοχη
Δεν ειναι ερωτας , θυμος, ειναι μοναχα σπαραγμος
Ειναι κι αυτος ανουσιος, της μοιρας πληρεξουσιος
Και ενα δε μπορω να δω
Το κοσμο επανω προσπαθω
Γιατι η αληθεια ειναι εκει, επανω κοιτα προς τη γη
Με λιγα λογια προσπαθω
Και σε καινουργιο πια ρυθμο..
Ανελπιδες οι ερινυες τρεχουν, μας κυνηγουν
Και εμεις παιδια χωρις χαμο, εμποδιο μη ορατο
Μυαλο και σκεψη και κραυγη μας μοιαζουν με τρελου φωνη
Μα θελει κι αλλο μερτικο για ονειρο αληθινο
Θελει στρατο μαχιμο, απλο,
Που δε γνωριζει πανικο
Σκεψη, μυαλο ολανοιχτη
Χωρις καμια υπεκφυγη, αμυνας ψεμα και χρησμος
Φωτια στη νυχτα, η απλως...
Δεν ειναι ο λογος ο σωστος που βλεπει πιο περα απο το φως
Ειναι μοναχα εαυτος που δεν γελα στο ονειδος
Ειναι μια τρελα ανοιχτη που δε γνωριζει αρπιστη
Και τη ζωη την προσπερνα σα ταξιδιαρικα πουλια
Πουλια ελευθερα απλα, χωρις προβληματα πολλα
Δεν ειναι ζωο ο χρησμος ειναι μοναχα πιο απλος
Κι αν κατι ομορφο χτυπα, ειναι η αληθεια που αγρυπνα
Το ζωο μεσα εκει θα ζει, γιατι δεν ξερει υπεκφυγη
Δεν ειναι καν πολιτισμος ειναι ενας ερωτας απλος
Μια αναλογια διμερης, μ’εναν πιο αυταρκής
Ομοικαταληξια πιο απλη γιατι ειναι και πιο χρηστικη
Ηθος, θεος εγωισμος, βωμος της μοιρας απατηλος
Φωτια και πολεμος βαθυς μοναχα ενα νικητης
Και ειναι το χρεος βασικο και η νικη το περαστικο
Γιατι η αληθεια ειναι εκει, παραμονευει ανοικτη
Τελος και κουραση απλα γιατι δεν ειδες τα πουλια
Περηφανα κια απλα πετουν γιατι δεν ξερουν να σκεφτουν
Κι εμεις εδω, αστραφτερα’ τους ζωγραφιζουν τα φτερα
Ενα μοναχα αισθητικο που μοιαζει και αληθινο
Ενα μοναχα αληθινο που μοιαζει με τον αηδο
Κι αυτο κραυγαζει περιφραστικο, μια λεξη
Ναι θανατωστε το εγω..
Κοιτατε καπως τα πουλια, μου φαινεται ειναι πιο σοφα..
Αποτιμησις...