Ο ποιητής δεν μπορεί να πετάξει σκόρπιες λέξεις στη τύχη

Σ’ ένα κομμάτι χαρτί.

Χρειάζεται θέληση δυνατή να πειθαρχήσεις λέξεις σε μια τάξη.

Στρατιώτες ευρύς ποικιλίας φυσικής και πνευματικής ικανότητας

Δεν μπαίνουν εύκολα στη γραμμή.

Όταν διαβάζονται μέσα μας αργά κάνουν σχηματισμούς

Μοναδικούς για κάθε αναγνώστη.

Καθεμιά ερμηνεύεται έτσι ώστε να ταιριάξει τα δικά μας συναισθήματα,

Σαν τα inkblots ενός ψυχιάτρου.

Άνοιξε δρόμο να περάσω ζωντανό,

Τι με κοιτάζεις μ' απορία ρε χαζό;

Ταύρος δεν είσαι αγριεμένος να φοβηθώ,

Μι’ αγελαδίτσα καλοθρεμμένη και για σφαχτό.

Και γω, δεν είμαι βέβαια κανένας ταυρομάχος

Στο πάρκου τρέχω το μονοπάτι απλώς μονάχος

Μπας και ξοδέψω απ’ το περίσσιο ετούτο πάχος

Κ’ ίσως μου φύγει και λιγουλάκι αυτό το άγχος.

Ο αλαφρός αέρας της εκκλησίας

διεγερμένος από κεριά που καίνε και λιβάνι

λυγίζοντας κάτω απ’ το βάρος άλλων

πιο φυσικών οσμών, ιδρώτα και χνώτων

από σώματα εμποτισμένα με χημικές ουσίες

και κορεσμένα από σαρκικές απολαύσεις

καθίσταται ανίκανος να ανυψώσει τις προσευχές

προς τα ουράνια δώματα

απ’ όπου άχραντοι άγιοι κοιτάζουν σαστισμένοι.

Συναθροισμένοι σε μία Αγία Γραφή

Στο πάτο ενός συρταριού

Η Αγία Τριάδα,

Άγγελοι, Δαίμονες,

H Παρθένος Μαρία,

Απόστολοι, Διάβολοι,

μεταξύ τόσων άλλων.

Μερικοί κινούνται με τόση επιδεξιότητα

Σε τοπία με ενδιάμεσες αποχρώσεις γκρίζου,

Με τα μανίκια σηκωμένα τελετουργικά,

Μιλώντας με σιγανές φωνές σε αλλόκοτους τόνους

Συσκέπτονται τη δυσχέρεια τους

Λαχταρώντας προσήλωση,

Άλλοι διαδηλώνουν την δυσαρέσκειά τους

Φωνάζοντας δυνατά

Σαν σε πορεία, ή σε ποδοσφαιρικό αγώνα

Απαιτώντας την προσοχή μου.

Τους ακούω όλους.

Δεν απαντάω.

Τελευταία χάρη

Ύπνε,

εμπιστευτικέ μου παιδικέ μου φίλε

μ’ έχεις προσέξει από τότε που πήρα

τη πρώτη μου αναπνοή,

σοφέ μου σύμβουλε και θεραπευτή

που με μεγάλωσες με τόση αγάπη και φροντίδα,

με πόση λεπτότητα με προετοιμάζεις,

δόση τη μικρή δόση,

για κείνη τη σίγουρη απώτατη στιγμή

που με τόση πολυμηχανεία και μαστοριά

έχω αποφύγει μέχρι τώρα,

την ώρα που πρέπει να συναντήσω τον αδελφό σου,

Θάνατο.

Καθώς ο σκάννερ μου σπαθίζει με το κοφτερό του φως

Χιλιάδες ξεβαμμένες αποχρώσεις γκρίζου

Ενοχλεί την ανάπαυσή σας.

Και καθώς σας χαϊδεύω με τον κέρσορά μου

επαναφέροντας σας στην αρχική σας μεγαλοπρέπεια

η απαλή του επαφή σας ξυπνάει.

Και καθώς ο εκτυπωτής μου σας λούζει

Σ’ εκατομμύρια αποχρώσεις λαμπερών χρωμάτων

Εμβάλλοντας ζωή στο κόσμο σας σας αφυπνίζει.

Και ξαφνικά αναγείρεστε μέσ’ απ’ το χαρτί

Επανακτώντας τη θέση σας στη ζωή μας.

Και το στόμα του καθένα αναφέρει τ’ όνομά σας ξανά.

“Κοίτα την προ-προ-γιαγιά μου, Μαίρη,

ίδια και φτυστή με το γιο μου, Γιάννη,

τον τρισέγγονό της.”

“Και αυτός είναι ο προ-παππούς μου, John,

Εχει τα μάτια της δισέγγονάς του, Νίνα.”

Παλιές φωτογραφίες digitally re-mastered

Μας φέρνουν σ’ επαφή με το παρελθόν μας.