ΑΡΛΕΤΑ- ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ;

Εκδόσεις Καστανιώτη , 1997

Η γνωστή τραγουδίστρια Αρλέτα εξέδωσε το 1997 ένα πολύπλευρο βιβλίο, που είναι δύσκολο να καταταχθεί σε ένα συγκεκριμένο είδος. Πρόκειται για συνδυασμό κειμένων ( από στίχους τραγουδιών μέχρι ποιήματα σε ελεύθερο στίχο και μικρά πεζά ) και εκπληκτικών σκίτσων, τα οποία συνοδεύουν τα κείμενα. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό, εφ’ όσον χρησιμοποιείται χαρτί πολύ καλής ποιότητας και τα σκίτσα χρωματίζονται με τετραχρωμία.

Η συλλογή χωρίζεται σε “εποχές” , (εποχή των φόνων, των καταλοίπων, High season, της ερήμου) και κλείνει με την εποχή-ερώτημα του τίτλου: Από πού πάνε για την Άνοιξη; Η Αρλέτα φαίνεται να ταυτίζει την “Άνοιξη” με τα νεανικά όνειρα και τις προσδοκίες του καθενός και αναφέρεται στις προσωπικές, αλλά και τις συλλογικές διαψεύσεις και ματαιώσεις, που όλοι βιώνουμε. Καταφέρνει όμως να μην γίνεται μελοδραματική, ούτε καταθλιπτική, αλλά γράφει με την ήρεμη θλίψη και τη συνειδητοποίηση της ωριμότητας.

Έτσι, μας παρέδωσε μια πρωτότυπη και δυνατή συλλογή, με πλήθος από στίχους, τραγούδια και κειμενάκια που αξίζει να διαβαστούν, καθώς αναφέρουν διαχρονικές αλήθειες και αναγνωρίσιμες σύγχρονες καταστάσεις, που εκφράζονται με ευαισθησία. και διεισδυτική σκέψη.

Αλλά ας αφήσουμε την ίδια την Αρλέτα να “μιλήσει”, μέσα από χαρακτηριστικά αποσπάσματα, για τη δική της Άνοιξη:

“Ζούμε σε έναν κακομεταφρασμένο κόσμο. Άλλοι κόσμοι, χειρότεροι ίσως, είχαν μια κοινή γλώσσα, κοινά κατανοητούς κώδικες. Σήμερα, όλα θέλουν μετάφραση, όλα αυθαίρετα φορούν την ταμπελίτσα που τα βολεύει. Τίποτα σ’ αυτή την εποχή της εικόνας δεν δείχνει τι είναι, όλα δείχνουν κάτι άλλο. Λέμε φύγε κι εννοούμε μείνε, λέμε καλημέρα κι εννοούμε άι στο διάολο, λέμε καλώς όρισες κι εννοούμε ξεκουμπίδια. Όσο για τους πολιτικούς, η μετάφραση είναι αδύνατη. Όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο πετυχημένος ο πολιτικός. Η τέχνη είναι από τη φύση της ανοχύρωτη κι έτσι ήταν εύκολο θύμα. Όσο πιο ασαφής, τόσο καλύτερα, λένε οι πορνοβοσκοί της. Άλλο περίπλοκο, άλλο περίτεχνο, άλλο ασαφές, αλλά ποιός νοιάζεται , μιας και μπερδεμένη βολεύει καλύτερα!

Άλλωστε, ποιός έχει χρόνο; Time is money , poylaki moy!

Ζούμε σ’ έναν κακομεταφρασμένο κόσμο, γι’ αυτό τσακωθήκαμε.

Εσύ με μετέφραζες λάθος, εγώ νόμιζα ότι με μεταφράζεις σωστά.

Το γελοίο είναι ότι δεν χρειαζότανε μετάφραση.”

“… Όσο περνάει ο καιρός,

το βλέπω καθαρά,

είσαι ένα χρώμα άσχετο,

στο φόντο μου μουντζούρα.

Σε ήχο πολύχρωμο,

Ρυθμό πολύτροπο

κινούμαι εγώ.

Εσύ παίζε με τα κουμπιά σου,

τρώγε κονσέρβα άγριο λωτό.

Φύγε από δω.

Δεν έχει θέση,

για καμμιά σχέση,

Είμαστε ξένοι,

εχθροί ομωσμένοι,

εσύ κι εγώ.

Για μένα η θάλασσα,

για σένα η άνασσα

κι ο ευνούχος art- nouveau…”