Ο φιλόλογος Διονύσης Καψάλης ανήκει στους – λίγους σήμερα- υποστηρικτές του λυρισμού και της ομοιοκαταληξίας στην ποίηση. Αν και μερικοί θεωρούν ότι πρέπει να χαρακτηρίζουμε ως “ελάσσονες” τους λυρικούς ποιητές, η δική μας άποψη είναι (όπως γράψαμε και στην κριτική της Ανθοδέσμης ), ότι η ποίηση είναι μια και όλες τις οι μορφές είναι εξίσου δυνατές, καθώς αποτελούν μια προσπάθεια περιγραφής του κόσμου και του ανθρώπου μέσα από το Λόγο.

Στο δεύτερο μέρος της συλλογής παρατίθενται μια σειρά από μεταφράσεις ξένων ποιητών, όπως του Γέητς, του Ουίλιαμ Μπλέικ, του Μπωντλέρ, του Αλφρεντ Τένυσσον, αλλά και του Ντύλαν Τόμας. Ο Δ. Καψάλης είναι και ικανός μεταφραστής (“μεταπράτης”, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη) της ποίησης, πράγμα που αποδεικνύει και η μετάφραση των σονέτων του Σέξπηρ, που έχει επιχειρήσει σε άλλο βιβλίο του.

Ένα από τα πολλά αγαπημένα μας ποιήματα αυτής της συλλογής είναι το:

Πτυχές του σώματός σου στα σεντόνια

Δεν έχω άλλο κόσμο να σου δώσω.

Απόψε, που με βάρυναν τα χρόνια

και σκέφτομαι να φύγω, να τελειώσω

γυρεύω το σκοτάδι σου, σαν να ‘σουν

Αυγερινός, σε αυτούς που θα με χάσουν

Γυρεύω το ξημέρωμα πριν φύγει

το σώμα σου στα δάση και στα ρίγη.

Μα, σκύβω κι ακουμπώ στη μυρωδιά σου

με τ’ άστρωτα λευκά παρηγοριέμαι

και να, θυμάμαι κάτι στα μαλλιά σου

σαν φως και λίγο-λίγο αποκοιμιέμαι…