Ο κ. Αρδαβάνης, γιατρός (Παθολόγος- Ογκολόγος, επιμ. Α΄ΕΣΥ), στο επάγγελμα, μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την πρώτη του ποιητική συλλογή. Η συλλογή αυτή έχει σαν τίτλο: “Στο νοητό σύνορο των 160”. Με τη φράση αυτή εννοεί τους 160 χαρακτήρες, που είναι το όριο για την αποστολή ενός γραπτού μηνύματος (SMS) στα κινητά τηλέφωνα. Πράγματι, η κεντρική ιδέα των ποιημάτων του δεν υπερβαίνει τους 160 χαρακτήρες και πρωτοδιατυπώθηκε σε μια οθόνη κινητού τηλεφώνου.

      Η ποίηση του Αλέξανδρου Αρδαβάνη βρίσκεται σε εξαιρετικό επίπεδο, αν και πρόκειται για την πρώτη μόλις  συλλογή που εκδίδει. Γνωρίζει το μυστικό του ελεύθερου στίχου- τη ρυθμική απαγγελία του, που συμβαδίζει με τις αναπνοές μας, όπως γράφει κάπου και ο γνωστός ποιητής Ευγένιος Αρανίτσης. Γνωρίζει επίσης άριστα την ελληνική γλώσσα και μας εκπλήσσει με τη χρήση σπάνιων και απροσδόκητων λέξεων και εκφράσεων (όπως : Κήνσορες, ευωχία, δηωμένη, παραμνησία, ερημιογόνο πλήθος ).

        Τα περισσότερα ποιήματα  της συλλογής ανήκουν στην κατηγορία των ερωτικών ποιημάτων, όπου όμως ο έρωτας είναι περισσότερο μια προσπάθεια του ποιητή να πλησιάσει τη Γυναίκα- βλέπουμε την αγωνία της προσέγγισης και συχνά τη θλίψη και τη ματαίωση όταν δεν καταφέρνει να επικοινωνήσει όπως θέλει, σε όλα τα επίπεδα (συναισθηματικό, σωματικό, διανοητικό) , με Εκείνη.

         Σε άλλα ποιήματα βλέπουμε τη μοναχική πορεία του ανθρώπου- ποιητή, που βρίσκει αφορμές στις στιγμές της μοναξιάς του (της πνευματικής μοναξιάς), για να αναλογιστεί για την πορεία του ανθρώπου και του κόσμου, γεγονός που χαρακτηρίζει τους μεγάλους ποιητές, που καταφέρνουν να ανάγουν τα προσωπικά τους θέματα σε γενικότερο, συλλογικό επίπεδο. Αυτό φαίνεται σε στίχους όπως : “Εκών έρημος, εν μέσω όλων των ερήμων,// εγκαθίσταμαι γενναίος και δακρυσμένος// ανήκεστος, σύνθετα ερωτήματα συλλαβίζω…”  

            Μετά από τη σύντομη αυτή παρουσίαση, πιστεύουμε ότι ο κ.Αρδαβάνης συγκαταλέγεται στους αξιολογότερους νέους ποιητές της εποχής μας και προσδοκούμε ότι θα δώσει ακόμα καλύτερα δείγματα γραφής στο μέλλον. Ιδιαίτερη αίσθηση μας προκάλεσε το ποιήμα του DEJA VECU , στο οποίο ξεκινάει από την ερωτική πράξη και τη συσχετίζει με την ιστορική μνήμη, ανάγοντας την σε ένα άλλο επίπεδο. Αυτό το επιτυγχάνει με τη χρήση εικόνων από τη Γαλλική Επανάσταση. Κατορθώνει έτσι να αποδώσει την αίγλη και το μεγαλείο της ερωτικής πράξης, όπως και τη σύνδεση μιας καθημερινής, ανθρώπινης στιγμής με την ευρύτερη ανθρώπινη ιστορία. Στη συνέχεια παραθέτουμε αυτούσιο το DEJA VECU:

Περίεργο πως,

Στης γενετήσιας συμπλοκής το καταλάγιασμα,

Τον ήσυχο ύπνο μετά, στα όνειρα

Με τον κοχλασμό της ιστορίας σημαία

Έξαφνα επανέρχονται

Οι υγροί δρόμοι πίσω από την κίτρινη ομίχλη

Σκοτεινά στενά, οι μουχλιασμένες πλάκες

Κραυγές αγριεμένου όχλου, οι λεηλασίες

Πέταλα αλόγων, η κραυγή των Βερσαλλιέρων

Ουρλιαχτά και διαμελισμοί κατάδικων στην πλατεία

Συριγμοί λαιμητόμων, στ’ άχυρα γδούποι κεφαλών

Ο μικρόσωμος Κορσικανός μαγεύοντας το πλήθος

Η απόγνωση των κομμουνάρων στα οδοφράγματα

Αποφάσεις ισόβιας πείνας κάτω από άψογες γέφυρες

Ένας αλήτης που ζεσταίνεται στη σχάρα του υπογείου

Ιστορημένες τραγωδίες, αχρονικές , ένα κουβάρι

Αφηγήσεις ανθρώπων ασήμαντες στις δυο όχθες

Τοπία πόλης ακίνητα πια στους λαίμαργους αιώνες

Της γέρικης πόλης, όπου περπάτησα κι αγάπησα

Παράξενα που αναβλύζει ξανά και ξανά

Σε κάθε συμπλοκής τον ακόλουθο ρόγχο

Ένας κρουνός από της αβίωτης μνήμης

Το μισάνοιχτο στόμα