Εκδόσεις Κάκτος

Δεν μπορώ με βεβαιότητα να ονομάσω τις επιστολές του Γιώργου Δουατζή ποιήματα, ο ίδιος όμως είναι σίγουρα ποιητής. Τα κείμενά του –όπως τα ονομάζει ο ίδιος- είναι γράμματα που απευθύνονται σε ανθρώπους αγαπημένους με μια διάθεση γλυκιά να μεταφέρει τη γνώση του, το απόσταγμα της μέχρι τώρα πορείας του, να αφήσει παρακαταθήκη. Τα πορτραίτα του Αμάραντου είναι η αφορμή για συμπεράσματα, ενστάσεις και συμβουλές πολύτιμες. Κάθε επιστολή φτιαγμένη με τον δικό της τρόπο και ρυθμό, προικισμένη με τον άμεσο, καίριο λόγο του δημοσιογράφου και συγχρόνως με την ευαισθησία και την τρυφερή γλώσσα του ποιητή. Κάθε επιστολή τέλεια εναρμονισμένη με το πρόσωπο, αποπνέει την δική του αύρα και διαχέει από το βλέμμα του το δικό του φως. Η Φαίδρα, ο Πέτρος, ο Όμηρος, η Νεφέλη είναι πρόσωπα πολύ οικεία, άνθρωποι δικοί μας ή και κομμάτια του εαυτού μας. Ποιητικές επιστολές που δείχνουν να δημιουργήθηκαν για να αλαφρώσει το στήθος του ποιητή από συναισθηματικό φορτίο, από ένα βάρος που μικραίνει όσο το μολύβι σύρεται στο χαρτί. Η προσωπική διαδρομή, η εσωτερική πάλη του σύγχρονου ανθρώπου, αντιμετωπίζεται εκπληκτικά από τον Γιώργο Δουατζή. Μιλάει για τα λάθη, τις «πτώσεις» μας και τις αδυναμίες μας με λεπτότητα, σεμνότητα, γενναιοδωρία και αγάπη. Το πιο σπουδαίο: κάνει εφαλτήριο το προβληματικό παρελθόν για την αναγέννηση του νέου εαυτού μας. Κρατώντας την ελπίδα σφιχτά μαζί με το μολύβι εμποτίζει την κάθε του λέξη μ’ αυτή και μας δείχνει έναν κόσμο όμορφο-αόρατο που ζει μέσα στον άλλο τον ορατό, αχανή κι απρόσωπο. Προερχόμενος από έναν χώρο που δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη του αόρατου κόσμου-υπογείως όμως αέναα τον πολεμάει φοβούμενος τη δύναμή του- αναδύεται καθαρός και αλέκιαστος. Δε φαίνεται να’ χει κολλήσει πάνω του καμιά μέδουσα της εξουσίας. Αντίθετα βρίσκεται στην ράχη ενός δελφινιού και βολτάρει στη θάλασσα της μοναξιάς που κρύβει κάθε μοναδικότητα. Αυτή η συνεύρεση ζωγραφικής και ποίησης, τόσο γαλήνια και γλυκιά, έχει για μένα μια βασική προτροπή. Να σώσουμε τον εαυτό μας, μέσα από τον κυκεώνα των προσωπείων που μας επιβάλλονται, να τον κοιτάξουμε κατάματα και να ταξιδέψουμε ελεύθεροι από τις γελοίες επιταγές του κατεστημένου, ορατού κόσμου. Αυτό το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί γιατί ο Γιώργος Δουατζής ξέρει τι είναι ποίηση, ξέρει τι αξίζει τον κόπο και γιατί. Ξέρει να αποτιμήσει τις ξεχωριστές στιγμές της ζωής του και σαν γνήσιος ποιητής θέλει να μοιραστεί τη γνώση της εμπειρίας του μαζί μας. Κάθε επιστολή κι ένα δρομάκι στης ψυχής τα ενδότερα. Η ώρα, ο τόπος κι ο ρυθμός βαδίσματος διαφορετικός για τον καθένα, η βόλτα όμως μέσα από τη ματιά του ποιητή είναι το ίδιο ανεκτίμητη για όλους μας.

ΝΕΦΕΛΗ

«Εσύ το ξέρεις, ότι υπάρχουν άνθρωποι με βαθύ ενσυνείδητο σχίσμα εαυτού. Αυτό του ποιητή και του άλλου, του καθημερινού ανθρώπου της επιβίωσης. Εσύ το ξέρεις ότι Ποίηση δεν είναι απλά γραφή. Είναι το μεγαλύτερο. Το πιο βαθύ. Το μέγα. Είναι στάση ζωής. Αξίες, αρχές, ανάλωση στην ένταση, στο πάθος. Οικοδόμημα με το πρώτο πετραδάκι στα θεμέλια πριν την εφηβεία. Και κτίσιμο συνεχές. Έως θανάτου.»

Έλενα Κυρίτση για το www.elogos.gr