Μάνος Πρίτης 

 Γεννήθηκα στην Αθήνα πριν από 39 χρόνια όπου και έζησα τα περισσότερα μου χρόνια. Κατοικώ μόνιμα πλέον στη Θεσσαλονίκη και εξακολουθώ να διοχετεύω την ενέργεια μου και τις εμπειρίες μου, στο χαρτί, μέσα από τη διαφορετικότητα στιγμών και τόπων. Γράφω μικρά κείμενα και κυρίως ποίηση. 

Οι οπτασίες που περνάνε από μπρος μου

πλάσματα του τρόμου μου ισχνά

Και ο φόβος ο μεγαλύτερος εχθρός μου

μέσα μου βρίσκεστε συχνά

Σκιές που σχίζουν το σκοτάδι

Όνειρα αποτρόπαια φριχτά

Όντα που ξεπηδούν από τον Άδη

Και το νου μου πιέζουν σφιχτά

Η σκέψη μου τα γέννησε και ζούνε

Τα κάλεσε από κόσμους ζοφερούς

Απόκοσμες ιστορίες θα μου πούνε

Για σκοτεινούς και δύσκολους καιρούς

Για φόνους τέρατα και πάθη

Λόγια μίσους και μάγια

Σκέψεις απ’ της κόλασης τα βάθη

Ορέξεις που προκαλούν την αηδία

Ω! τι ένταση έχει αυτή η φωνή!

Και αυτό το καθάριο φως της με τυφλώνει!

Τα κύματα των χρωμάτων της δυνατά,

με κάθε της απόχρωση κτυπά το νου μου

και αυτή η σιωπή της

χίλια και άπειρα τραγούδια λεει.

Μα το μυστικό της μόνο για μένα θα κρατήσω!

Ξέρω τώρα ότι η ποίηση είναι ταξίδι,

Ταξίδι ονειρικό σε κόσμους που μόνο αυτοί

Που τολμούν να χαθούν στο όνειρο την μέρα

Γνωρίζουν.

Ταξίδι για μένα στον απέραντο ωκεανό των ματιών σου

Εκεί χάνομαι και ξαναγεννιέμαι

Σε έναν αδιάκοπο κύκλο.

Καβαλώ το πύρινο άρμα της θύμησης

Και βρίσκομαι στους κόσμους

Που μου χαρίζει η ύπαρξη σου.

Περπατώ στα λιβάδια του κορμιού σου

Και χάνομαι, γίνομαι άπειρο,

Σαν να χωρά μέσα μου ολόκληρο το σύμπαν,

Και πάλι μετά

Ένα μικρό μόριο που χωρά

Άπειρες φορές στο κορμί σου.

Άστρα και ήλιοι,

γαλαξίες και κόσμοι,

όλα τα χωρά η μορφή σου,

στο πρόσωπο σου γεννιέται το όλον.

Σκιρτώ και αγαλλίομαι

Όταν σαν ουράνια μελωδία

Ακούω τη φωνή σου,

Χιλιάδες άγγελοι ύμνο ψάλουν,

Και εγώ μένω άλαλος, σαν σε έκσταση.

Θα μείνω πάντα λοιπόν ονειροπόλος της μέρας

Της νύχτας, αυτού του ίδιου του χρόνου

Αντλώντας το φως της ύπαρξης σου.

Ψυχή μου,

σαν το νερό το αιώνιο μοιάζεις

που μια μορφή μόνο δεν έχει

αλλάζει σε μια ομοβροντία

από άπειρες μορφές,

σχήματα δίχως σχήμα,

σε μια εναλλαγή

άλλοτε φωτεινή και ουράνια είσαι

και άλλοτε σκοτεινή και υποχθόνια.

Καταιγίδες σε ταράζουν,

Τεράστια κύματα τα αισθήματα

Κτυπούν πάνω στο νου μου

Και διαλύονται λες

Σε άλλες άπειρες μικρές σταγόνες

Που και αυτές με την σειρά τους

Θάλασσες γίνονται,

Θάλασσες αισθημάτων.

Αχ ψυχή μου πόσο

Με το νερό μοιάζεις.

Πίσω στο σκοτάδι και την λήθη

των πολλών μου των λαθών τα πλήθη

αχνοφέγγουνε δειλά

και εγώ μάταια γυρίζω

κι επικλήσεις ψιθυρίζω

στην ζωή μου που κυλά

Την ζωή που δεν ορίζω

που σαν τρελός την τριγυρίζω

που ουρλιάζει και γελά

ψάχνοντας να βρω το λάθος

που μ’ οδήγησε στο πάθος

και μ’ έριξε τόσο χαμηλά

Και όμως πολύ καλά το ξέρω

γι’ αυτό και υποφέρω

με τούτο δω το ψέμα

γιατί το λάθος

μοιραία και το πάθος

τρέχουν μες το ίδιο μου το αίμα!

Σε αρχαίων Θεών τα όνειρα σε βρήκα

εκεί που ήσουν αιώνια αγαπημένη

τώρα στην αγκαλιά μου είσαι δοσμένη

από τα μάτια τους για πάντα είσαι κλεμμένη

γι’ αυτό στο πάνθεον τους μπήκα

Όλοι τους με είδαν και σάστισαν

ποτέ γεννήθηκε νέος Θεός;

εμείς οι αρχαίοι δεν ξέρουμε πως

η καρδιά του γέμισε από φως

και ποιοι άγγελοι τον θρόνο του δίπλα μας τον 'στήσαν

Μα ναι, δεν βλέπετε, στο λουλούδι μας δόθηκε με Πάθος

η αγάπη τον γέμισε γαλήνη

τώρα μαζί μας πρέπει να μείνει

ένας από μας έχει γίνει

γιατί η αγάπη τον καιει με όλο της το βάθος

Ακολουθώ τα ίχνη στους δρόμους των άστρων

Των ονείρων σου τα μονοπάτια διαβαίνω

Σε κοιτώ και καθώς με πορθητή μοιάζεις των αιώνιων κάστρων

Μαζί σου σε κόσμους γαλήνης ανεβαίνω

Ακολουθώ τα ίχνη των φιλιών σου στη σάρκα

Γραμμές φλεγόμενες, καραβιά του πόθου γλυκά

Σε κοιτώ και καθώς κεντάς των αντοχών μου τα άκρα

Μαζί σου ανεβαίνω στα ουράνια ψηλά

Ακολουθώ τα ίχνη σου στην ψυχή μου βαθιά

Σημάδια μυστικά με φλόγα γραμμένα

Σε κοιτώ και καθώς γίνεσαι η δική μου καρδιά

Σου ψιθυρίζω λόγια από καιρό ξεχασμένα.

Χρόνε δράκε, η ανάσα σου καυτή από πάνω μου περνάει

πώς τα λεπτά κυλούν; Ποια μοίρα τα έχει σπρώξει πάλι;

στα δευτερόλεπτα σου χρόνε το είναι μου γερνάει

δες πως περνούν οι ώρες σου, απόκοσμη είναι μες το μυαλό μου ζάλη.

Ποιος ήλιος χρόνε τώρα πάνω μου θα λάμπει; Ποια άνοιξη;

για αιώνες μόνος στα πέρατα του χρόνου θ' αργοπεθαίνω

σε ποια χείλια τώρα ευλαβικά θα σκύβω με κατάνυξη;

με ποιο κορμί -αγγέλων φτερά- ψηλά στον ουρανό θα ανεβαίνω;

Ποιο χέρι θα απλώνεται γλυκά σαν το τρυφερό του Θεού μου χέρι;

ποια γλυκολαλιά το πρωί θα με ξυπνάει; Ποιο λυκαυγές;

τώρα δεν ξέρω τι η επόμενη ώρα προμηνά και τι θε' να μου φέρει

δες χρόνε, τα ποιήματα μου έγιναν της μοναξιάς κραυγές.